ඉස්කෝලේ යන කාලේ දෙසැම්බර් කියන්නේ......

අදත් ලියන්නේ මොනාද කියලා කල්පනා කර කර ඉන්න ලෙඩක් හැදුනා මට උදේ පාන්දරම.... මොකද ඒ තරමට කම්මැලි තත්වයක් තියෙන්නේ... එහෙන් වහිනවා ඉවරයක් නෑ... මකුළු දැල් වල සහ වැස්සේ ආනිසංස හම්බුවෙන්නද කොහෙද හච්චිං යනවා ඉවරෙකුත් නෑ... මාස දෙකක් විතර පරණ පත්පාඩගම් පැකට් එකක් තිබ්බ නිසා ඔන්න ඕක තම්බගත්තා.. නැත්තම් අ‌ෙප් මහත්තයා පටං ගන්නෙම... “ කොහෙද .. ගෙදර ගෙනල්ල තියෙන එක වත් තම්බගන්න බෑ නේ.. උදේ ඉඳලා ඕකේ එල්ලිච්ච ගමන්.. වෙන සිහියක් නෑ නේ...”.... අනේ මේ අහක ඉන්න මගේ කොම්පියුටර් රාජයාට බැනුම් අස්සන්න ඕනෙයැ...     

ඉතිං ඕක බොන ගමන් කල්පනා කළේ “ අනේ ගෙදර හිටියනං ඉතිං මේ ඔක්කොම අම්මා නේ කරලා දෙන්නේ... මොන පිස්සුද.. අම්මට වෙලාවක් තියෙනවයැ ඕවා කරන්න.. ඉස්කෝලේ යන කාලේ කළාට... ” කියලා..... එතකොට තමයි හිත ආපහු ඇදිලා ඇදිලා ඇදිලා ගියේ ඉස්කෝලෙ යන කාලේ දෙසැම්බර් නිවාඩුවට..... හි හි... ඉතිං කෝල් එකක් දුන්නා අපේ අම්මට.. ඔන්න ඒ පාර ඇදිලා ආපු කතාවකින් තමයි මේ කතන්දරේ ලියන්න ඕනේ කියලා හිතුනේ...

දෙසැම්බර් නිවාඩුව තමයි මගේ ආසම නිවාඩුව... ඒකේ ලොකුම දේ තමයි නිවාඩු කාලෙට ගෙදර වැඩ දෙන්නේ නැති එක... ඔය දුන්නත් මම ඒවා කරන ජාතියේ එකෙක් නෙවෙයි.. ගොඩක් වෙලාවට වෙන කාට හරි කියලා තමයි ඕවා කර ගන්නේ.. මට මතක ඇති කාලෙක ඉඳලා ඕවා කරළා දුන්නේ අපේ එහා ගෙදර අක්කා... අක්කා කිව්වට ඉතිං මගේ වයසෙම තමා.... හැබැයි එයා මං වගේ කම්මැලි කේස් එකක් නෙවෙයි... අකුරුත් ලස්සනයි... මං ඉතිං බටර් ටිකක් ගාලා එයාට කියලා ගෙදර වැඩ ටික කරගන්නවා.... හි හි.... කොහොමත් ඔය දෙන ගෙදර වැඩ වලින් මේලෝකේ දෙයක් වැඩකට ගන්න නෑ... අර ටීචර්ලා බොරුවට ගෙදර වැඩ දුන්නා කියලා පෙන්නන්න වැදගැම්මකට නැති මොනා හරි පටෝනවා.. ගොඩක් වෙලාවට ඕවා බලන්නෙත් නෑ ඊළඟ වාරෙදි..... 

නිවාඩු කාලෙදි විතරක් නෙවෙයි.. අනිත් දවස් වලටත් ගෙදර වැඩ නම් මම කරන්නේ ඉස්කෝලෙදිම තමයි.. එක්කෝ ඉස්කෝලේ ඇරෙන්න කලින්ම කරලා දානවා.. නැත්තම් ඊළඟ දවසේ උදේම ගිය ගමන් කරලා දානවා... ගණන් නං ජීවිතේට හදන්නේ නෑ.. ඔක්කොම ළඟ එකාගේ පිහිට තමයි.... මේවා මේ උජාරැවට කියෙව්වට ගණන් වලට හොර කළාට නම් සම්බුව වැදුනා විභාගෙට කලින්ම....

අපේ මහත්තයා ( ඒ කාලේ මගේ පස්සෙන් එන එක්කෙනෙක් විතරයි... හැබැයි ලිස්ට් එකේ උඩින්ම හිටියේ මෙයා තමයි.. මොකද කෙලින්ම ඇහුවනේ මගෙන් ඇඹරි ඇඹරි ඉන්නේ නැතුව... හැබැයි ඉතිං මාත් ඇඹරි ඇඹරි ඉන්නේ නැතුව බෑ කිව්වා .. හි හි ...) 10 වසරෙදි විතර තමයි මාත් එක්ක කතාබහ කරන්න පටන් ගත්තේ.. ඔය කාලේ ඉතිං ඉස්කෝලේ වැඩ වලට මූලිකත්වය දෙන්න ඕනේ කියලනේ උදේ හවස මන්තරේ වගේ ඇහෙන්නේ... ඔය උණ අපේ මහත්තයටත් තදට තිබ්බා.. එකක් එයත් ඊළඟ විභාගෙට ලෑස්ති වෙන කාලේ.. අනිත් එක එයා ෆේල් උනත් මං පාස් වෙන්න ඕනේ කියලා තමයි එයා හිතුවේ... ඉතිං මෙයා මාව අල්ලගෙන අහන්නේ ගණන් කොහොමද කියලා තමයි.. හපොයි... ටීචර්ලා හොඳයි.. මෙයා මට ගෙදර වැඩත් දෙනවා ඉස්සර... ( අද නම් මේ පෝස්ට් එක පෙන්නන්නේ නැ.. හි හි) කළේ නැත්තම් බැනුම් කෝටියයි... දැං නං කියනකොටත් ලැජ්ජයි ලැජ්ජයි වගේ.. ඒ ඉතිං අතින් අල්ලන්නවත් බය කාලේ නේ.. මං ඉතිං බැනුම් අහන්න ආසාවටත් නොකර ඉන්න වෙලාවල් තියෙනවා... හි හි.. ඕවා තමයි ඉතිං මතකයේ රැඳිලා තියෙන හිනා වෙන්න පුළුවන් දේවල්... 

හැමදාම වැගේ ඔන්න පැන්නා... හි හි... 

පින්තූරය ගත්තේ 

කොහොම හරි... ලියන්න ගියේ දෙසැම්බර් නිවාඩුව ගැනනේ... ඔය නිවාඩුවේ මං ආසම ඊළඟ වැඩේ තමයි අලුත් පොත් හම්බුවෙන එක... සාමාන්‍යයෙන් ඉස්කෝලෙන් දෙන පොත් වලින් ඇත්තටම පරණ පොත් හම්බුවෙන්නේ අඩුවෙන්... මං හිතන්‌ෙන් ඒක කොළඹ ඉස්කෝලවල විතරක් තියෙන දෙයක් වෙන්න ඕනේ.. කවර ගැලවිච්ච පොත් එහෙම නම් කවදාවත් හම්බුවෙලා නෑ මට... එහෙම පොතක් හම්බුවුනා නම් මං හිතන්නේ 11 වසරේ ගණන් පොත වෙන්න ඕනේ.. ඕක කිසි කෙනෙක් ගෙදර ගෙනියන්නේ නෑ... පන්තියේ දාලා යනවා.. ඉතිං පොතට හරි අයිතිකාරයෙක් නැති නිසා ඒ පොත අතින් අතට ගිහින් ජරා වෙනවා... ඒ අස්සේ තව කට්ටියක් ඉන්නවා තමන්ට හම්බුවෙච්ච අලුත් පොත ගෙදර තියලා පරණ, කැඩ්ච්ච පොතක් තමයි ඉස්කෝලෙදි පාවිච්චි කරන්නේ... මන්දා ඕවා කෙල්ලන්ගේ විතරක් තියෙන ලෙඩද කියලනම්.... හි හි... 

ඔන්න ඉතිං ඔය පොත් ටිකෙන් ගත්ත ගමන්ම කියවලා ඉවරකරනවා සිංහල පොත... බුද්ධාගම පොත....? අපෝ නෑ... ඒක නම් දිගෑරලා බලන්නෙ වත් නෑ.... විද්‍යාව පොත.... සමාජ අධ්‍යයනය පොත... ඉතිහාසය පොතත් ටිකක් පෙරළලා බලනවා... අනිත් ඒවා නං දැන් මට මතකත් නෑ... ඔය පොත් ටිකයි, හැමපාරම අපේ තාත්තලගේ කම්පැණීයෙන් හම්බුවෙන පොත් ටිකයි තමයි මගේ නිධානේ... හි හි.. මට මතක විදියට 5 වසරේ ඉඳලා විතර හැමපාරම පොත් ටික හම්බුඋනා එහෙම... වැඩකරන හැම සේවකයටම, ඉන්න ළමයි ගාන බලලා, එයාලගේ වයස බලලා ඒ වයසට අදාළ පොත් සෙට් එක දීපු එක ඒ කම්පැණී එකෙන් කරපු ලොකුම දෙයක්.. මැනේජර්ලගේ ඉඳලා සුළු සේවකයන්ට වෙනකම්ම මේක ලැබුනා වෙනසක් නැතුව...

ඔය පොත් ටික බදාගෙන මම බලං ඉන්නේ කවර දාන්න පටං ගන්නකම්... ඔය කවර දැමිල්ල කොල්ලෝ කෙසේ වෙතත් කෙල්ලෝ නම් ආසාවෙන් කරනවනේ... සාමාන්‍යයෙන් අපේ ගෙදර පොත් වලට කවර දැමීමේ මහා ව්‍යාපාරයක් තියනවා.. මොකද කිව්වොත් මගේයි, මල්ලිගෙයි, නංගිගෙයි තුන් දෙනාගෙම පොත් සෙට් තියෙනවනේ... ඉතිං ඕවට දාන්නේ බ්‍රවුන් පේපර් කවරද....??? පිස්සු තමයි.... එක එක අවුරුද්දට එක එක සිස්ටම්.. ඔන්න එක පාරක් සුදු පාට කැලැන්ඩර් වල කණපිට පැත්ත.. තව පාරක් සුදු පාට චිත්‍ර අඳින කොල... ඊළඟ පාරට කළු කොල... වෙලාව මදි උන පාරට විතරක් බ්‍රවුන් පේපර්... ඕකට අපේ අම්මගෙත් ෆුල් සපෝට් එක තියෙනවා.... එකපාරක් අම්මා අපි දෙන්නව අල්ලගෙන මරු වැඩක් කළා... 

සිමෙන්ති කවර තියෙනවා නේද... ඔව් අර සිමෙන්ති කොට්ටෙ කවර තුනෙන් මැද තියෙන එක... අන්න ඕවා ටිකක් තිබ්බා එකතු වෙලා... අපේ අම්මා කරපු වැඩේ ගල් වෙලා, පාවිච්චි කරන්න බැරි දියසායම් ටියුබ් ටිකක් එකතු කරලා, හොඳ පාප්ප හැලියක් හදලා ඕකට අර දියසායම් ටික දාපු එකයි... ආයිත් ඉතිං එක පාටක් කියලා නෑ..ඔක්කොම දැම්මා.. රතු පාටට හුරු පාට ඔක්කොම එකකටයි, කොළ පාටට හුරු පාට ඔක්කොම එකකටයි දාපු නිසා අන්තිමට අමුතුම විදියේ මෙරුන් ( තද රතු පාටක්)  පාටකුයි, ගොම කොළ පාටකුයි හැදිලා තිබ්බා... 

ඊට පස්සේ අම්මා කළේ අර සිමෙන්ති කවර ගානට කපලා, ඒවයේ අර පාප්ප තවරපු එක... ඊට පස්සේ අපි දෙන්නට කිව්වා ඇඟිලි වලින්, කෝටු කෑලි වලින්, ගෙදර තිබ්බ පොඩි බ්‍රෂ් එකකින් එහෙම ඒවයේ රටා අඳින්න කියලා.... ආයිත් ඉතිං අපි දෙන්නට රටක් රාජ්ජයක් හම්බුනා වගේ තමා...ඊට පස්සේ ඔය ටික ඔක්කොම වේලලා උඩින් ගෑවා වාර්නිෂ් පාරක්.. අප්පා.. හරිම ලස්සනයි... ‌පොත් වලට කවර දැම්මේ එ පාර ඔන්න ඔය විදියට හදපු සිමෙන්ති උර වලින්.. මට මතක විදියට ඔය මට 7 හරි 8 හරි ඉන්න කාලේ තමා.... 

ඔය ඔහොම කරපු එක වැඩක් විතරයි.. 

ඊට පස්සේ ඉතිං ඔය කොයි තාලෙන් හරි කවරත් දාලා, නම් ලියලා, ස්ටිකර් අලෝලා ඔය වැඩ ඔක්කොම ඉවර කරලා ඉටි කොලත් දානවා... ඔය ස්ටිකර් ඇලවිල්ලට මං ඉස්සර ඉඳලම ආස නෑ.. මං අලවන්නේම මැගසින් වලින්, කාඩ්ස් වලින්, කැලැන්ඩර් වලින් කපපු ස්වාභාවික සෞන්දර්‌ය තියෙන රෑප තමයි.. (නළු නිළියෝ නම් අලවලම නෑ.... හි හි)

ඔය කොන්ද කඩාගෙන කල්පනා කරන්නේ 9 වසරේ බුද්ධාගම අච්චු පොතට අලවන්න වෙසක් කාඩ් එකක් නැතුවනේ... ක්‍රිස්මස් කාඩ් විතරයි හොයාගන්න පුළුවන් ඕනේ ඒ පාර.. 
ඔන්නඔහේ ඕනේ එකක් කියලා ඇලෙව්වා ඔය අත තියාගෙන ඉන්න ක්‍රිස්මස් කාඩ් එකේ හිටපු සාමයේ පරවියව... ආගමික සහජීවනේ ‌නේ... හි හි

ආ.. ඒක කියද්දි මතක් උනේ.. එක පාරක් මං අපේ මල්ලිගේ දෙමළ පොතේ ලොකු කොටියෙක්ගේ රෑපයක් අලවලා, ඌ පළවෙනි දවසෙම අඬාගෙන ගෙදර ආවා ටීචර් බැන්නා කියලා... අනේ ඉතිං මං ඒක හිතලා කරපු දෙයක් නෙවෙයි... මල්ලි ගාව ලස්සන කොටි ගොඩක් ඉන්න අර දිලිසෙන ස්ටිකර් වගයක් තිබ්බා.. මට ඒකේ හිටපු ලොකුම කොටියා දෙමල පොතේ ඇලෙව්වා.. ඌ හරිම ලස්සන නිසා... ඉතිං ඒක වැරැද්දක්ද මං අහන්නේ... හි හි...ඊළඟ දවසේ අරකේ කවරේ මාරු කරලා දුන්නා මල්ලිට... හි හි.. 

ඔන්න ඔහොමයි පොත් වලට කවර දැමීමේ සංග්‍රාමය ඉවර වෙන්නේ... පස්සේ කාලෙක මං ඉස්කෝලෙන් අවුට් වෙනකම්ම ඔය පොත් හම්බුඋනත්, එච්චර පොත් ඕනේ වෙන්නේ නැති නිසා මං ඔය ඔක්කොම පොත් ‌අපේ ගෙවල් ළඟ ඉන්න දුප්පත් ළමයි කට්ටියකට දුන්නා...ඔය පොත් සෙට් එකත් එක්ක ස්ටෙප්ලර්, පංක්චර්ස්, කවකටු පෙට්ටි, අඩිරෑල්, ෆයිල්ස්, පාට පැන්සල්, ප්ලැටිග්නම්, පාට පෙට්ටි, පැන්සල් පෙට්ටි, පෑන්, පැන්සල්, මකන කෑලි, පොත් බෑග් වගේ දේවලුත් වයසේ හැටියට හම්බුවෙනවා.. ඒ ලෙවල් කරන ළමයින්ට පිටු 400 CR පොත් එක්කම ෂෝට් නෝට්ස් ලියන්න පොඩි නෝට් බුක් සහ A4 කොළ පවා තියෙනවා ඒ පාර්සල් එකේ.. හි හි ( ඒක නම් ඇත්තටම හරිම වටින වැඩක්... ඒක ඔස්ට්‍රේලියන් කම්පැණි එකක්.. ඒත් ඔය වැඩේ සංවිධානය කරන්නේ ලංකාවේ අය..) ඉතිං ස්ටෙප්ලර් එකක් එහෙම අවුරුද්දකින් අයින් කරන්නේ නෑ නේ.. කවර දාන්න දේවලුත් එක්කම මදි පාඩුවලට මගේ අතින් පොත් අරං දාලා ඔය තියෙන ජාති ඔක්කොමත් එක්කම මං එයාලට ගිහින් දුන්නා ඒ අවුරුදු කීපයම.. ඒ පොත් ටිකත් අරං ඒ ගෙදරට ගියාම ඒ ළමයින්ගේ හිනාව මට තාම මතකයි...වැඩිපුරම සතුටු වෙනවා දකින්නේ ඒ ඇන්ටිගේ ඉන්න ආබාධිත දරුවා... ‌පොත් ටික අතපත ගාලා හරි ලස්සනට හිනාවෙනවා...  පස්සේ රස්සාව කරන කාලෙදිත් ඔය වැඩේ මං කළා.. දැං ඒ වගේ පවුල් කීපයකටම අම්මා ඔය පොත් දෙන වැඩේ කරනවා... 

මට අද ඕක මතක් උනේ අපේ අම්මා අද ඒ ගෙදරට ගියාම අර ආබාධිත දරුවා ඇහුවලු අක්කා කෝ කියලා... ඔන්න එයාගේ මතකේ තරම... එයාට මතක නෑ මං කසාද බැඳලා ගියා කියලා.. මොකද මගේ ඇඳුම් මැහුවෙ ඒ ඇන්ටි.. ඉතිං ඒ දවස් වල මං නිතරම ඒ ගෙදරට ගියා.. කොලු පැටියට ඒ ටික මතක නැති උනත් පොත් ගෙනාපු එක මතක තිබිලා...