බ්‌ෙලාග් කෙරුවාව ගැන මට ආපු පුරස්නයක්.....

ඊයේ පෙරේදා මාරයා ලිව්ව බිලොග් වල කමෙන්ට් කරන කොට පෝස්ට් එකට කට්ටියක් මහ රෑ ඇහරගෙන කමෙන්ට් 200ටත් එහා ගානක් දාලා තිබ්බා... කරුමෙට 200න් එහා පෙන්නන්නේ නැති අවුලක් තියෙනවා මාරයගේ අඩවියේ... මාරයා ලිව්වේ කමෙන්ට් වලට තමන්ගේ බ්ලොග් එකේ ලින්ක් එක අමුණන එක ගැනනේ.. අද බලනකොට කට්ටිය විහිළුවට වගේ හැමතැනම නැටි එල්ලගෙන.. හි හි... එක විකාරයයි... හැබැයි ජොලි විකාරයක් ඒක... හි හි... 

මට මේ ඒක කියවනකොට ආපු එක ලොකු පුරස්නයක් තමයි ඇත්තටම තමන්ගේ නම සඳහන් වෙලා ලියවිලා තියෙන පෝස්ට් එකකට කමෙන්ට් එකක් දාන්නේ කො‌ෙහාමද කියන එක... 

ළඟදි බ්ලොග් කෙරුවාව හරියට කොරන්න පටන් ගත්ත මං ඉස්සර මේ වගේ තැන් ගොඩක් දැකලා තියෙන දේ තමයි තමන් ගැන හොඳක් කියලා තියෙනවා නම්, ස්තූතියක් පළ කරලා තියෙනවා නම්, නැවත ස්තුතියක් දාලා නිහතමානීව මොකක් හරි විහිළුවකුත් කරලා ලස්සන කමෙන්ට් එකක් දාලා යන එක... 

නමුත් කොහෙන් හරි තොප්පියක් තමන්ගේ ඔලුවට කඩං පාත් වෙන විදියට ලියපු පෝස්ට් එකක් නම් ප්‍රතිචාර දක්වන්නේ සහ එයින් මතුවට ක්‍රියාකරන්නේ කො‌ෙහාමද කියන එකයි මට ආපු ලොකුම පුරස්නේ... 

ඒක තේරුනේ නැතිනම් මෙහෙම කියන්නම්කෝ... 

පෝස්ට් එකේ ලියවිලා තියෙන්නේ කට්ටියක් කරන, කාට හරි වැරැද්දක්, නොහොබිනා කමක් හෝ වාතයක් වගේ වැඩක් කියලා ලියන කෙනා හිතන දෙයක් ගැන නම්, ඒකට ප්‍රතිචාර දක්වන්නේ කො‌ෙහාමද.... ?

අපි හැමෝම කරන, පිළිගන්නේ නැති ලැජ්ජා නැති කතාවක් ගැන ලිව්වොත් නම් ඒක පිළිගන්න ගොඩක් අය ඉන්නවනේ.. හි හි... මොකද වැඩි දෙනෙක් ඒක පිළිගන්නකොට හිතට පොඩි සුරක්ෂිත හැඟිමක් සහ අඩේ අපි ඔක්කොම එකම බෝට්ටුවේ කියලත් හිතෙනවනේ... හි හි... 

ඒත් කට්ටියක් විතරක් කරන, ඒක කරන අය කවුද කියලා අපි හැමෝම දන්න කෙනෙක්ට හෝ කීප දෙනෙක්ට ටොක්කක් ඇන්නා වගේ පෝස්ට් එකක් නම් මොකද කරන්නේ.... ?

එදා වලියෙදි මං රෑ ඇහැරගෙන හිටියේ නැති නිසා උදේ කමෙන්ට් බලද්දි හිතුන දෙයක් තමයි හැමෝම නොවුනත් කීප දෙනෙක්වත් ඒ පෝස්ට් එක තමන්ට ඇනපු පෞද්ගලික ටොක්කක් කියලා හිතාගෙන ඉඳලා තියෙනවා කියන එක....  ( ඒක ඉතිං මට හිතිච්ච දෙයක් විතරද දන්නෙත් නෑ... හි හි) 

අපිට දුක හිතෙන, හිත රිදෙන යම්කිසි දෙයක් අපි දන්න කියන කෙනෙක් කළොත් අපිට මොනවා හිතෙයිද ඒ කෙනා ගැන..? දුකක්, තරහක්.. එකට එක කරන්න, දෙන්නං මාත් බැටේ කියලා හිතෙන එක, ආයිත් ඒ කෙනා එක්ක කතාවත් කරන්නේ නෑ කියලා අතෑරලා දාන්න... ඔය වගේ හෑඟීම් එනවා නේ.. මන්දා.. මට නම් එහෙමයි.... 

මේ බ්ලොග් ලෝකේ මං දන්න හැම කෙනාම වගේ දැනගෙන ඉන්‌ෙන් එයාලගේ බ්ලොග් පෝස්ට් වලින් සහ කමෙන්ට් වලින්.. ඒක නිසා මම කරන ලොකුම දේ තමයි එයාලා ලියන දේවල් වලින් එයාල ගැන නිගමන වලට එන්නේ නැති එක.. එක එක්කෙනාගේ චරිත විවිධයි... බ්ලොග් පෝස්ට් කියවද්දි ඒ අය ගැන හිතාගන්න පුළුවන්... සමහර අය ඉන්නවා පෝස්ට් එකේ කියන්න තියෙන දේ කනට ගැහුවා වගේ එකපාරටම කියලා දාන.. සමහර අය ඉන්නවා කියන දේ හැඩ වැඩ දාලා උපමා එහෙම දාලා අමුතු බාසාවකින් ලියන... සමහරු ඉන්නවා කොච්චර කේන්තියක් එන දෙයක් උනත් විහිළුවක් බවට හරවලා ලියන්න දක්ෂ අය... මේ මං වගේ කට්ටියක් ඉන්නවා ලියන්න යන දේ පැත්තක තියලා, වෙන වෙන වල් පල් වලින් පෝස්ට් එක පුරෝන අය... හි හි... 

කොහොම උනත් ගොඩක් අපේ අය බ්ලොග් ලිවීම කරන්නේ තමන්‌ෙග් හිතේ තියෙන ආසාවට... ඒ වගේම සමහර හිතේ හිරවෙලා තියෙන දේවල් ලියලා, හිත සැහැල්ලු කරගන්න... තව සමහරු ලියනවා තමන්ගේ හිත තේරුම් ගන්න කෙනෙක් ළඟපාත නැති කමට... කතා කරන්න කෙනෙක් නැති කමට.... හැමෝටම වගේ මිනිස් සම්බන්ධතා අවශ්‍යයි... නෑ කියලා කියන අයත් ඉන්නවා.. 

නමුත් සාමාන්‍යයෙන් අනිත් භාෂා වල බ්ලොග්ස් වලට වඩා සිංහලෙන් ලියවුන බ්ලොග්ස් වල විශේෂත්වයක් තියෙනවා.... මේ හැමෝම ශ්‍රී ලාංකිකයෝ.. මේ රටේ හිටියත්, පිට රටක හිටියත් මේ ලියන උන් ඔක්කොම මේ පොළවේ පය ගහපු උන්.... 

මේ පොළවේ පය ගහපු උන්ගේ විශේෂත්වයක් තියෙනවා... උන් ඔක්කොම මේ පොළවට හරි ආදරෙයි... ලෝකේ කොයි අහුමුල්ලේ හිටියත් මේ බ්ලොග් පෝස්ට් වල ලංකාව ගැන තියෙන කැක්කුම කොහෙ හරි අස්සක ගැබ් වෙලා තියෙනවා...

බ්ලොග් වල තියෙන සින්ඩියි, අර සංගමේ මේ සංගමේයි, අර කල්ලියයි මේ කල්ලියයි, ප්‍රවීනයොයි නවකයොයි.... ඔය ඔක්කොම බහුබූතකාරයෝ මං දාන්නේ එකම කැටගරියකට.... ඒ තමයි සිංහලෙන් බ්ලොග් ලියන, ලංකාව ගැන, ලංකාවේ ඉන්න උන් ගැන කැක්කුමක් තියෙන උන්ගේ කැටගරියට.... 

මේක ඇතුලේ ඉස්සරත් මරා ගත්තා... අරකට මේකට සංගම් පිහිටුවගෙන එක එක සමාජ සේවා වැඩ කරන, එකමුතුකමින්, ධෛර්‌යයෙන් ගිය උත්සාහවන්ත කතා වලින් බ්ලොග් ලෝකේ ලස්සන කරපු දේවල් වගේම ෂික්.. මෙහෙම උනුත් මේක අස්සේ ඉන්නව නේද... කියලා හිතෙන තරමට දේවල් සිද්ධ උනා....  

මේක තමයි ලංකාව... ආයිත් ඉතිං මේවා අමුතු දේවල් නෙවෙයි... නමුත් අපි හිතනවා මේකේ ඉන්‌ෙන් වෙනසකට කැමති උන් කියලා.. එතකොට මොකද වෙන්න ඕ‌ෙන්... ??

වෙනසකට කැමති නම් කරන්න තියෙන එකම දේ සාකච්ඡා කරන එක.... වලි දාගන්න ඕනේ.. මරා ගන්න ඕනේ... සාම සාකච්ඡා යන්න ඕනේ.. නැත්තම් මේකේ ජොලියක් කොහෙන්ද... සාකච්ඡාවක්, අදහස් ඉදිරිපත් කිරීමක් කොහෙන්ද.... 

හැබයි ඒ වලිය, ඒ මරා ගැනිල්ල ඒ පෝස්ට් එකෙන් එහාට ඇදගෙන යන්න හොඳ නෑ... කවුරුහරි කෙනෙක් තමන්ගේ මතය ඉදිරිපත් කළා නම් එදාට ඒකට එකඟව හරි, විරුද්ධව හරි තමන්‌ෙග් අදහස ඉදිරිපත් කරලා, ඒ කතාව ඉවර කරන්න ඕනේ.. ආයිත් තවත් තැනක ඒ කතාව ඇදගන්න ඕ‌ෙන් පෝස්ට් එකේ ඉදිරිපත් කරන කාරණය ඊට අදාළ නම් විතරයි... 

ඔය එක එකා ලියන තමන් කරපු ගොන්කම් ගැන පස්සෙත් අල්ලගෙන කරන විහිළු ගැන නෙවෙයි මං මේ කියන්නේ.. කෙනෙක් එක් වරක් ඉදිරිපත් කරපු කරුණක් ( පෞද්ගලික හෝ වෙනත්) දිගින් දිගටම අල්ලගෙන ඒ අදාළ පුද්ගලයා අනවශ්‍ය විදියට විවේචනය කරන එක ගැන.... 

එහෙමත් නැත්තම් කාගේ හරි පෝස්ට් එකකට හිත රිදෝගෙන එක්කෝ ඒ පුද්ගලයා වර්ජනය කිරීම හෝ වෙනත් ක්‍රම මඟින් මඩ ගැහීම වගේ දේවල්.... 

ඇත්තටම මේ වගේ දේවල් සීරියස් ගන්න ඕනේද කියන එකයි මට ආපු ලොකුම පුරස්නේ... 

අපි බ්ලොග් ලියන්නේ හිතට සැහැල්ලුවක් දැනෙන නිසා කියලා ගොඩක් දෙනෙක් කියයි.. මට නම් බිලොග් ලිවිල්ලෙ තියෙන ලොකුම හොඳේ තමයි කාලයක් කට රිදෙන කම් මං ආස, ආස නැති, දන්න, නොදන්න හැම දේ ගැනම කියෝපු, ඒවා ගැන කතා කරන්න පුළුවන්, අහගෙන ඉන්න පුළුවන් අය වටේ හිටපු එකෙකුට, අවුරුදු දෙකක් තිස්සේ ඒ වගේ කතා කරන්න නොලැබෙන එකෙන් ඇති වෙලා තිබ්බ මානසික පීඩනය සහ හිතෙන් මැරිච්ච ගතිය නැති වෙලා මං ආයිත් ජීවත් වෙනවා කියලා දැනෙන්න පටං ගත්ත එක.... 

ඉතිං මම මේකේ ලියන දේවල් හරියට මං කතා කරන දේවල් වගේම තමයි.. එකම දේ මම කටින් නොකියා මේ කී බෝඩ් එකේ ටයිප් කරන එක විතරයි... මේක මට ලොකු සහනයක්.. මං හරි ආසාවෙන් මේ බ්ලොග්ස් වල කමෙන්ට් එකක් පවා දාන්නේ... 

ඇත්තටම මේ වගේ මඩ ගැහිලි සහ පෞද්ගලික ‌දෝෂාරෝපණ, තරහාවල් ඇතිවෙන්නේ අපි මේ බ්ලොග්ස් වල ලියන දේවලින් පුද්ගලයා මනින්න යන එකෙන් සහ ඒ පුද්ගලයා ගැන විවිධ ආකාරයේ නිගමන වලට එන එකෙන් කියලා මට හිතෙනවා...පැහැදිලිව පෙනෙන්න තියෙන දෙයකින් යම්කිසි තරමකින් පුද්ගලයා පිළිබඳව යම් නිගමනයකට එන්න පුළුවන් බව ඇත්ත.. ඒත් ඒ නිගමනය 100% හරි කියලා නම් කිසිදා හිතන්න බෑ... 

හොදම දේ තමයි මම හිතන විදියට ඒ වගේ ටොක්කක් ඇන්නොත් ඔලුව අතගාගන්න එක... ඇනපු අතට රිද්දන්න යන්නේ නැතුව... ඊට පස්සේ ඒ සිද්ධිය අමතක කරලා දාන එක... 

පළිගන්න, එකට එක කරන්න යන එකෙන් කැත වෙන්නේ අපේ හිතමයි... අපිට ආදරේ කරන අයත් එක්කම කොච්චර වලි, හිත් රීදීම් අපිට තියෙනවද....අයින් කරගන්න අමාරු, ජීවිතේම විඳවන ජාතියේ හිත් රීදීම් නේ ඒවා.. ඒවයින් අපි කොච්චර විඳවනවද...  එහෙවු එකේ මේ අපිට ළඟ නැති, අපිට සම්බන්ධ නැති මේ වයර් එකක් දිගේ, සිග්නල් එකක් දිගේ, ගොඩක් වෙලාවට අකුරු දෙකකින් තුනකින් අපි අඳුරගන්න, කම්පියුටරේ මොනිටරේ තියෙන යාලුකම් වල වටිනාකම් තියෙන්නේ එතනයි..... හොඳ දේවල් එකතු කරගන්න පුළුවන්...නරක දේවල් අයින් කරන්න පුළුවන්.. හිත් රිදීම්, පළි ගැනීම් මොකටද.... 

ඉන්න ටිකේ හිතේ සන්තෝසෙන් අපි බ්ලොග් ලියාගෙන ඉමු... අතෑරලා දානකොට දුකක් ඇති වෙන්න ඕනේ අනේ මේක නැතුව මට පාළු හිතෙයි කියලා විතරයි.... මම ඕවා ගැන හිතන්නේ එහෙම... 

( මම ඇනෝ ගැන සඳහන් කළේ නැත්තේ ඇයි කියලා කාටහරි පුරස්නයක් තියෙනවනම්, අනේ මම එයාලා ගැන දන්නේ නෑ නේ... ඉතිං මේ තියරිය ක්‍රියාත්මක කරන්න එයාලා සම්බන්ධයෙන් මට හරි ලේසියි... මේ බ්ලොග් එකේ නම් ඇනෝ නෑ.. කියන දෙයක් ප්‍රොෆයිල් එකෙන් ඇවිත් කියන්න පුළුවන්..එච්චරයි.. )