හයි වේ එකෙන් මට වෙච්ච හොඳ....

අපේ මහත්තයා අද උදේ පාන්දරම ගියානේ කොග්ගල යන්න කියලා.... පාන්දර නැගිට්ටම නින්ද යන්නේත් නෑ.. ඒ මදිවට එයා ළඟ නැතිකොට කරන්න දේකුත් නෑ.... ඉතිං මං මේ කල්පනා කළේ පෝස්ට් එකක් ලියන්න දෙයක් තියෙනවද කියලා...

ඉස්සර අපේ තාත්තා කළේ දවස් ගනන් ගෙදර එන්න හම්බුවෙන්නැති රස්සාවක්... මට මතක ඇති කාලේ ඉඳල අම්මයි මායි තනියෙන් හිටිය දවස් තියෙනවා... ඒ කාලේ අපේ පැත්තේ දැං වගේ ගෙවල් තිබ්බෙත් නෑ නේ... කැලේ තමයි වැඩිපුර... අපි හිටියෙත් ලෑලි ගේක නේ... ඉතිං මට දැං තේරෙනවා අම්මා ඒ කාලේ කොච්චර බයෙක්ද ඉන්න ඇත්තේ කියලා රෑට.... මමත් ඒ වගේ තමයි... තාමත් මතකයි ඒ කාලේ රෑට කැලේ නරි හූ කියන සද්දෙට බය වෙලා ඇහැරැනාම, අම්මා මාව තුරුල් කරන් ඉන්නවා එළිවනෙකම්ම...

කොහොමත් තාත්තා ගෙදර නැති දවසට පොඩි කාලේ මං හරිම බයයි... ලොකු උනාම එයා ගෙදර ඉන්න දවසට ඊට වඩා බයයි.. හි හි.. මොකද තාත්තට හරියට තරහා යනවා....

එකම දේ තාත්තා ලංකාවේ හිටිය එක... මං හිතන්නේ අම්මා උනත් හිතේ හයියෙන් ඉන්න ඇත්තේ ඒක නිසා වෙන්න ඕනේ.. අපේ තාත්තා ගාව අප්ඩේට් කර කර ආපු පාස්පෝට් තුනක් විතර තියෙනවා... හැබැයි එකක්වත් පාවිච්චි කරලා නෑ.. හි හි...

දැං අපේ මහත්තයා ගෙදර නැති දවසට මට පුදුමාකාර කම්මැලිකමක් තියෙන්නේ... බැඳපු අලුතම වගේ එයා දවස් 10කට දැයට කිරැළ එකකට ගියා.. ඒ දවස් 10 මං විඳපු දුකක්... හාපෝ.. මතක් කරන‌ෙකාට එපා වෙනවා... මොකද ඒ දවස්වල එයාලගේ අම්මලත් එක්ක තිබ්බ ප්‍රශ්න හින්දා, මං ෆුල් වලියෙන් හිටියේ... කරන්න දෙයක් නැතිම තැන මං අකමැත්තෙන් හරි එයාලගේ ගෙදරට ගියාට, පුළුවන් තරම් හොඳින් ඉන්නවා කියලා හිතාගෙන ගියේ.. ඒත් සති දෙකක් ඉන්නකොට මට තේරුනා කවදාවත් ඒ ගෙදර අය මට මගේ අය නම් වෙන්නේ නෑ කියලා... ඉතිං මං එයාට යන්න කලින් කිව්වා මාව ඒ දවස් ටිකේ අපේ ගෙදර ඇරලවන්න කියලා... මෙයා බෑම කිව්වා.. අන්තිමට මං දවස් 10ම කාමරෙන් එළියට වත් ආවේ නෑ... ඒ තරමට එපා වෙලා හිටියේ... කසාද විතරක් නෙවෙයි ජීවිතෙත් එක්ක එපා වෙලා.... කෑවෙත් නෑ... මට මොන යකා වැහිලා හිටියද මන්දා... හි හි.. ගෙදර ඉන්නකොට වැඩිම උනොත් දවස් 2ක් කන්නේ නැතුව ඉඳියි.. ඊට වඩා නම් කොහොමවත් බෑ... දවස් 10ක් බිස්කට් විතරක් කකා හිටියා... කොහොමහරි එයා ආවට පස්සේ ඒ මාසෙම වෙන ගේකට ආව හින්දා පිස්සු නොහැදි බේරුනා....

අර කවිකාරි නැන්දා එයාගේ පරණ කතා කියනකොට මට හැමතිස්සෙම හිතෙන්‌ෙන් අනේ අම්මේ මට එහෙම ඒ වගේ උනා නං මෙලහකට මං පිස්සන් කොටුවෙ කියලා.... ඒ වෙලාවට මං මගේ කටට පිං දෙනවා.... කට ඇරලා කතා කරන්න පුළුවන් වෙච්ච එක ගැන... එහෙම කතා කරන්න කොන්ද පණ තිබ්බ එක ගැන.. නොදන්න මිනිස්සු ගොඩක් මැද තනි උනාම මොනවා හිතෙනවද කියලා හිතාගත්තා ඒ ටික කාලෙන්... ඊට වැඩිය තනියෙන් ඉන්න එක සිය දහස් ගුණයක් හොදයි...

ඒ වෙලාවට මං හිතන්නේ හස්බන්ඩ් රට ඉන්න කොට ගෙවල් වල ඉන්න ගැණු, ළමයි එක්ක මොන තරම් දුකක් විඳිනවා ඇතිද කියලා... අම්මෝ.. ඒ ගැන නම් මගේ හිතේ තියෙන්නේ මාරාන්තික බයක්.... අපේ මහත්තයට රට යන්න චාන්ස් එකක් ආපු ගමන් ම‌ෙග් පපුව අසූහාරදාහට ගැහෙන්න ගන්නවා... ඒ වෙලාවට මං කල්පනා කරන්නේ එයා රට ගියොත්, එනකොට මොනවා වෙලා තියෙයිද කියලා... අනේ එයාගේ යාලුවෝ කවුරුවත් මෙයාට පිටරට ජොබි ගැන කියන්නේ නැතුව ඉන්නවනම් කියලා හිතනවා... තාමත් එයා කලින් වැඩ කරපු තැන යාලුවෝ වේකන්සි එකක් තියෙනකොට මෙයාට කෝල් කරලා කියනවා... මෙයා ඉතිං මං කැමති නැති බව දන්න හින්දම මොනා හරි කියලා ෂේප් වෙනවා...

කො‌ෙහාම හරි ඊට පස්සේ එයාට දවසක් පිට ඉන්න උන වෙලාවට, එයා හිතේ කරදරෙන් ඉන්නකොට මං එයාගේ හිත හැදුවේ “ අපේ අම්මට තනියෙන් පොඩි ළමයෙක් එක්ක අර කැලෑවේ ඉන්න පුළුවන් උනා නං, මේ ෆොන් එක, පාර, ළඟපාත තියෙද්දි මට ඉන්න බැරිද ” කියලා...

ඒ උනාට ඉතිං නින්ද යන්නේ නැති එක නම් අනිවාර්‌යයි එදාට... රෑ එළිවෙනකම්ම ඇහැරිලා ඉන්නවා සමහර වෙලාවට... මොකද ඒ කාලේ කම්පියුටරේ තිබ්බෙත් නෑ නේ.. ෆිල්ම් එකක් දාගෙන ඉන්නවා... මේස රෙදි, ටී ෂර්ට් පේන්ට් කරනවා.. එක එක විකාර කෑම ජාති හදනවා... කතා ලියනවා... ඔහේ ඉන්නවා...

මොනවා උනත් හයිවේ එක හින්දා මට හොඳක් උනා.. ඒ තමයි අපේ මහත්තයට දැං ජොබ්ස් වලට ගිහින් එහෙ නවතින්න වෙන්නෙ නැති එක... උදේ පාන්දරම ගියාම රෑ වෙලා හරි ගෙදර එනවා... ඊළග දවසේ නිවාඩු නිසා අවුලකුත් නෑ... නැත්තම් වෙනදට ගාල්ලට යන්නම පැය දෙකක් තුනක් යනවනේ... දැං පාන්දර ගිහින් 8 වෙනකොට වැඩේ පටන් අරගන්න නිසා ඉක්මණට ඉවර කරලා එන්න පුළුවන්... අනිත් හයිවේ හැදුනම ඒ පැති වලටත් ඔය ප්‍රශ්නේ හරි... ඒ අතින් නම් පාරවල් හැදෙන එක ලොකු දෙයක්.. කම්පැනි එකත් මේකට කැමති එයාලට වියදම් බාගෙට බාගයක් අඩු නිසා.. වැඩත් ඉක්මණට කෙරෙනවා... අලුත් වැඩත් හම්බුවෙනවා වැඩියි..

දැං මං මේ කල්පනා කරන්නේ හස්බන්ඩ් රට ගිහින්, අවුරදු ගනං තනියෙන් ඉන්න ගෑණු අයට මල් තියලා වඳින්න ඕනේ කියලා... ඒ අය පුදුමාකාර දුකක් විඳිනවා ඇති.. වි‌ෙශ්ෂයෙන් ළමයි එක්ක, තනියෙන් ඉන්න අය... අම්මලා තාත්තලා එක්ක ඉන්න අයට නම් පොඩි හරි සහනයක් තියෙනවා.. ඒත් පුළුවන් තරම් හස්බන්ඩ්ගේ අම්මලා එක්ක නැතුව වයිෆ්ගේ අම්මලා එක්කම තියලා යනවා නම් හොඳයි කියලා මට නම් හිතෙනවා... මොකද සමහර වෙලාවට වෙන පොඩි පොඩි දේවල් කියන්න කෙනෙක් නැති උනාම ගෑණු හරියට අසරණ වෙනවා.. තමන්ට කියලා ඉන්න එකම කෙනා ළඟ නැති උනාම දැනෙන අසරණකම වචන වලින් කියන්න බෑ... තමන්ගේ අම්මලා එක්ක නම් ඉතිං රණ්ඩු වෙවී හරි ඉන්න පුළුවන්.. ඒත් පිට අය එක්ක එහෙම බෑනේ.. කොහොමත් ලේලි කෙනෙක් තමන්ගේ දරුවෙක් කරගන්‌ෙන් 1% විතර කට්ටියක් විතරයි.. තමන්ගේ අම්මලා කොච්චර හොඳ අය උනත් වයිෆ්ට හිත් රිදීමක් උනාම කියන්න ඉන්නේ තමන්ගේ හස්බන්ඩ් විතරනේ... රට ඉන්න මිනිහට ඕවා කියලා හිත අවුල් කරන්නේ කො‌හොමද කියලා නිකම් ඉන්නකොට වෙන්නේ ප්‍රශ්නේ වැඩි වෙන එක.. බැරි වෙලා හරි කිව්වොත් කට්ටිය කන්න යනවා “ ඇයි ඒ මනුස්සයගේ හිත අවුල් කරන්නේ ” කියලා... අනිත් එක ඉතිං රට ඉන්න මනුස්සයා මොනවා කරන්නද...

ගොඩක් වෙලාවට පිරිමි ඒ පැත්තෙන් කල්පනා කරනවා අඩුයි... එයාලා හිතන්නේ තමන්ගේ අම්මලා හොඳ අය.. ඒක නිසා මෙයාට කරදරයක් වෙන එකක් නෑ කියලා.. ගොඩක් පිරිමි ළමයින්ට නම් ගෙදරත් එකයි බෝඩිමත් එකයි... එයාලට පිට තැන් වල ඉඳලා පුරුදුයි... නමුත් ගොඩක් වෙලාවට ගෑණු ළමයෙක්ට පිට තැනක, තමන්ගේ තැනක වගේ ඉන්න බෑ.. ඉතිං එහෙම උනාම එයා තනිවෙනවා... විශේෂයෙන් බැඳල ආවට පස්සේ හැමදේම ටිකක් අමුතු වගේ දැනෙන නිසා.... දුක, සතුට කලවම් වෙච්ච අමතු නුහුරු හැගීමක්නේ තියෙන්නේ.. ඒ වගේ වෙලාවට හරි ලේසියෙන් හැම තැනදිම, පොඩි පොඩි හිත් රිදීම් වෙනවා.. ඔන්න හස්බන්ඩ් ළඟ ඉන්නවා නම් එයා එක්ක ඕවා කියලා හිත හදා ගන්න පුළුවන්.. ඒත් එයාත් ළඟ නැති උනාම........

හම්ම්.. අදත් හෑල්ලක් වගේ එකක් ලියවුනා නේ... මේවා කල්පනා කරනකොට නිකම්ම ලියවෙන දේවල්... මේ වගේ දේවල් හිතෙන් මොන විදියකට හරි එළියට එන එක, හිතට හොදයි කියලා මට හිතෙනවා.. සමහර වෙලවාට ලියාගෙන යද්දි අදහස් clear වෙනවා... එතකොට පැටලිලා, ලෙහා ගන්න බැරුව තියෙන දේවල් නිකම්ම හරි යනවා... ඒකත් ලොකු දෙයක්නේ.. නේද...

දැං මං මේ කල්පනා කරන්නේ මේකට මතෘකාවක් දාන්‌ෙන් කොහොමද කියලා.. හි හි...