සෙල්ලම් බඩුයි, මායි.....

කාලෙකින් මුකුත්ම ලියන්නේ නැතුව බ්ලොග් කියවන්නෙත් නැතුව හිටියා කම්මැලිකමට... ඒ මදිවට අපි දෙන්නම හෙම්බිරිස්සා උණ හැදිලා හිටියා නේ... ලෙඩේ ගෙනාවේ අපේ මහත්තයා.. දැන් මට තෑගි දීලා... මං දැන් දුකසේ ඉන්නවා කැහැ කැහැ, වැල්මිලික්ස් බිබී..... හි හි.... 

ඊයේ පෙරේදා යන්තම් උඩින් පල්ලෙන් බ්ලොග් දිහා බලාගෙන යද්දී අහුවෙච්ච දෙයක් හින්දා ඔන්නොහෙ අමාරුවෙන් හරි මේක ලියලා දානව කියලා හිතා ගත්තා... මොකද නැත්තම් මට මේක අමතක වෙනවා.... ( අද උදේ මතක තියාගෙන හිටියා තව දෙයක් ලියනවා කියලා.. දැන් මට ඒ මොකද්ද මතක නෑ... හි හි) 

ඒ තමයි සෙල්ලම් බඩු පොළොවේ ගහන පොඩි එකා ඇත්තටම මොන වගේ වෙයිද...? කියලා සංවේදී බ්ලොග් එකේ ලියවුන සටහන... ඒ සටහනේදි මට යම් දෙයක් මතක් උන නිසා මේ ලියන්න හදන්නේ ඒ ගැන.... මේක ටිකක් නයි ඇරීමක් වගේත් කියලා හිතුනොත් ඔන්නොහෙ ගනං ගන්න එපා... හි හි... 

අපි දෙන්නා බැන්ඳ අලුත අපේ මාමලගේ ගෙදර බර්ත්ඩේ පාටියක් තිබ්බා... තාත්තගෙයි, පුතාගෙයි, ආච්චිගෙයි තුන් දෙනාගෙම උපන් දින එකට... කොහොමත් අපේ අම්මලගේ නෑයන්ගේ ගෙවල් වල පාටි කියන්නේ අපි කන්න හදාගෙන යන්න ඕනේ පාටි තමයි...හි හි...  ඔය පාටි වලට මූලික හේතුව තමයි කට්ටිය එක තැනකට එකතු වෙලා පොඩ්ඩක් පිස්සු නටන එක... තාත්තලා කවුරුවත් බොන අය නැති නිසා, ඒ කිව්වේ අපේ තාත්තා ඇර... එයත් එහෙම තැනකදි නම් බොන්නේ නෑ..., ඒ වගේ පාටි හරි ජොලි.... අමතක උනා නේ.. අපේ අම්මගේ පැත්තෙන් දැනට ඉන්න තුන්වෙනි වැඩිමල් එකා මං... අනිත් අක්කයි අයියයි දෙන්නා ඉන්නේ අනුරාධපුරේ නිසා එයාලා මේ වගේ ඒවට සෙට් වෙනවා අඩුයි... ( එයාලා ගැන මං කලින් දවසක පෝස්ට් එකක් ලිව්වා...) ඉතිං දැනට ඉන්න වැඩිමල්ම එකා, සමාවෙන්න දෙන්නා... ( ඇයි අපේ මහත්තයා.. හි හි) මම තමයි...  

ඔන්න ඉතිං එදා පාටිය ගැන කිව්වම මං දැනගත්තා නඩේ ඔක්කොම සෙට් වෙනවා කියලා... මගේ මාමලා නැන්දලා ඔක්කොගෙම ළමයි තාම පොඩියි... සමහරු මොන්ටිසෝරි වයසේ.. සමහරැ පහේ හයේ... කට්ටියක් ඕලෙවල්... ඔහොම බැලුවාම ඉන්නවා 14ක විතර පොඩි උන් නඩයක්.... ( අපි දෙන්නත් එක්ක... හා ඇයි...අපිත් පොඩි උන් තමයි... හරිද.. හි හි)

ඉතිං දැන් තෑගි ගනිල්ලකෝ... සාමාන්‍යයෙන් මම තෑගි තෝරන්නේ දෙන එකාගේ වයස අනුව.... දැන් මෙතන තුන් දෙනෙක් ඉන්නවා.. පොඩ්ඩට අවුරුදු 1යි... මාමට... ම්ම්ම්.. මතක නෑ... 40- 45ක් විතර ඇති.. ආච්චිට...ම්ම්ම්.. කොහෙත්ම මතක නෑ.. ඒත් ඉතිං ආච්චිනේ... හි හි... 

ඇත්තටම පොඩිම එකාට ගන්න තෑග්ගක් මට හිතාගන්න බැරි උනා.. අනිත් එක ඒ වයසේ ළමයින්ට කියලා දාලා තියෙන සෙල්ලම් බඩු පුදුම ගනං... එච්චර සල්ලියක් මගේ අතේ තිබ්බෙත් නෑ... කොහොමත් අනිත් අය එයාට තෑගි ගේන නිසා මම ගත්තා ලොකු ටෙඩියෙකුයි සූප්පු දෙකකුයි... තාත්තටයි ආච්චිටයි... හි හි.. 

එතකොට ඕලෙවල්, 8-9 හිටපු කට්ටියට ගත්තා පොඩි සොෆ්ට් ටෝයිස් ටිකක්... පොඩි සත්තු... 6-7 වසරේ කොල්ලෝ තුන් දෙනාට ගත්තා අර පොඩි මොඩ්ල් කාර් ජාතියක්... බෙන්ස්ද මොනාද මන්දා...තුන් දෙනාට ජාති තුනකින්... දොරවල් අරින්න එහෙම පුළුවන් ජාතියක්... මොකද උන් තුන් දෙනාම කාර් පිස්සෝ... 

 I copied this photo from Keen 4 Green community bloggers. There are some instructions about a really nice way to do something fun and useful with your kids destroyed and left over old toys, games and small things that you've been collecting over the years coz' u don't want to throw those away ... and a way to give your kids a really nice time.... and also a way to spend a quality time with them.. 

Here's the Link.... Recycling Old Toys, Games and Puzzles 

අනිත් පොඩිම අයට ගන්න දෙයක් හොය හොය යනකොට මට අමුතු සෙල්ලම් බඩුවක් හම්බුනා... ඒක ඇවිල්ලා පොඩි puzzle එකක්.. ( දන්නැති අයට... ප්‍රෙහේලිකාවක් ඈ....හි හි..)හයිය කාඩ්බෝඩ් වලින් හදලා තිබ්බේ... අර කෑලි සෙට් කරන ජාති දන්නවානේ... අන්න ඒකක්... මේක ලංකාවෙම හදපු එකක්... එකක් රැපියල් 30.00යි.. එක එක විදියේ රෑප, ගනං හදන්න, විද්‍යාත්මක දේවල් අරවා මේවා තමා තිබ්බේ... අපි දෙන්නා ජොලියට වගේ මේකෙන් එක එක ජාති වලින් 10ක් ගත්තා... තව ඉතිං උන් ටිකට චොක්ලට් ටිකකුත් ගත්තා.. පවුනේ.. හි හි... 

ඔය ටික ඔක්කොම අරගෙන අපි දෙන්නා එහෙ යනකොට කටිටිය පාටිය පටන් අරන්... කේක් හැමදාම වගේ අපේ අම්මගෙන්... එතකොට ඩෙසර්ට් වටලප්පමත් අම්මගෙන්.. පුංචි හදං ඇවිත් තිබ්බා කජු එකක් මාර රහයි... ( අපේ පුංචිට ඉස්සර උයන්න බෑලු... අනේ මන්දා.. මට නම් එයාගේ කෑම රහයි.. හි හි) 

මං තෑගි අරං ගිය හැටි දැකලා කට්ටියට පණ යනකම් හිනා.. කොහොමත් මම ඉස්සරත් ඔය වගේ වැඩ කරනවා... තෑගි දෙන්නේ මොනා හරි විකාරයක් කරලා... අර ලොකු වේවැල් බාස්කට් තියෙනවානේ.. මං තෑගි ටික ඔක්කොම ඕකකට දාලා, ඒක ලොකු රැපින් පේපර් දෙකකින්ම ඔතලා උස්සගෙන ගියේ.. ( හොඳ වෙලාවලට ඒ දවස්වල මාමණ්ඩිගේ කාරෙක තිබ්බා... හි හි) 

ඉතිං පොඩි උන් ටිකට මාර ‌ජොලි.. හැමෝටම තෑගි තියෙනවානේ.. මේක මං වෙච්ච පොරොන්දුවක් ඉෂ්ඨ කරන්නත් එක්ක තමයි මම කළේ... මං උන් ටිකට කිව්වා මගේ වෙඩින් එක දවසේ වීඩියෝ කරන්නේ නෑ.. ඔයාලා තමයි ඔක්කොම විඩියෝ කරන්න ඕනේ කියලා... හොඳට කරලා තිබ්බොත් තෑග්ගක් දෙනවා කියලා... අනේ මුන් ටික කරපු වීඩියෝවක් නෑ.... ඔක්කොටම එදා නැටිල්ල විතරයි සිහියේ තිබ්බේ.... ෆොටෝ එකට ඉන්නත් හොයන්න යන්න උනා...හි හි...  ( ඕවට කියන්නේ මානසික අල්ලස් කියලා... පොඩි උන්ට ලොකු වැඩක් බාර දුන්නම හරි වැදගත් ගතියක් දැනිලා දැගලිල්ල ටිකක් අඩු වෙනවා... ඕක දන්න නිසා තමයි මම එහෙම කළේ... හි හි)  

එදා ඒ පොඩි ගානක් වියදම් කරලා කරපු වැඩේ නිසා කට්ටිය පුදුම සතුටක් ලැබුවා... මට සෙල්ලම් බඩු ඔක්කොටම ගියේ 3500ක් විතර...බාස්කට් එක විතරක් ටිකක් ගනං.. ඒක ගත්තේ නැන්දට... 

ඒත් එදා වෙච්ච වටිනාම දේ සිද්ධ උනේ අර රැ. 30.00 ප්‍රෙහේලිකා ටික නිසයි... කෑම කාලා ඉවර වෙලා ඩෙසර්ට් අරන් අපි කට්ටියම එක තැනක වාඩි උනාම පොඩි උන් කට්ටියම බිම වාඩි වෙලා ඔය ටික ඔක්කොම කලවම් කරගත්තා.. ඊට පස්සේ හදන්න පටන් ගත්තා.. ඕකට අම්මලා තාත්තලත් සෙට් උනා... අන්තිමට පාන්දර 1 වෙනකම්ම කට්ටියම ළමයි එක්ක සෙල්ලම් කළා මිසක් වෙනදා වගේ තාත්තලා කට්ටිය පැත්තකට වෙලා ලොකු කතා කරන්නයි, අම්මලා කුස්සියට සෙට් වෙන්නයි, ළමයි ටික ටීවි එකේ ෆිල්ම් එකක් දාගන්නයි යන්නේ නැතුව, කට්ටියම පොඩි කාලේ කතා කිය කිය, ( වැඩිපුරම ඒවා කිව්වේ අපේ මහත්තයට.. එයානේ පවුලේ අලුත් සාමාජිකයා....), මාව වර්ණනා කර කර (ඒ කිව්වේ මං පොඩි කා‌ෙල් ඉඳලා කරපු ඔක්කොම මෝඩ වැඩ, බූරැ වැඩ, හොර වැඩ, මී හරක් වැඩ ටික එහෙම) ළමයි එක්කම හිටියා... 

එදයින් පස්සේ අද වෙනකොටත් අපේ කට්ටියගේ මේ සෙල්ලම් බඩු සම්ප්‍රදාය තියෙනවා... මාමලයි, නැන්දලයි කියන්නේ එදා තමයිලු හරියටම තේරුම් ගත්තේ සෙල්ලම් බඩුවක් තෑගි දෙන්න ලොකු පොඩි බේදයක් නෑ කියලා... කොච්චර ‌ලොකු කෙනෙක්ට උනත් හොඳ තෑග්ගක් එක්ක, පොඩි ගානක සෙල්ලම් බඩුවක් දෙන එක අපේ මාමලා කීපදෙනෙක්ම තාමත් කරනවා.. ඒ හැම වෙලාවකම කියනවා මේක පටන් ගත්තේ මෙන්න මේකි තමයි කියලා... හි හි.... 

ඇත්තටම සෙල්ලම් බඩු කියන්නෙ කවදාවත්, කාටවත් එපා වෙන දේවල් නෙවෙයි.. ඒත් වයසින් ලොකු වෙනකොට අපි සෙල්ලම් බඩු වලින් ඈත් වෙනවා... ඒ හිතින් අපි දැන් ලොකුයි කියලා හිතාගන්න නිසා... එදා මගේ නංගිලා මල්ලිලා ටික ඒ පොඩි සෙල්ලම් බඩු වලින් එච්චර සතුටු උනේ ඒ වෙනකොට එයාලට උපන් දිනවලට එහෙම වැඩි පුර තෑගි ලැබුනේ පොත් පත්, අධ්‍යාපනයට ඕනේ කරන දේවල් නිසා... සෙල්ලම් බඩු තිබුනත් ගොඩක් ඒවා ටිකක් මිල වැඩි ඒවා නිසත්, ඉස්කෝලේ යන අස්සේ සෙල්ලමට වෙලාවක් නැති තරම් නිසත්, එයාලා සෙල්ලමින් ඈත් වෙලා හිටියේ... නමුත් මේ වගේ සිම්පල් සෙල්ලම් හිතට හරි නිදහසක් ගේනවා.. අම්මලා තාත්තලා එක්ක ළමයි ගොඩක් ළං වෙනවා.. සහෝදර සහෝදරියෝ එකිනෙකා එක්ක ළං වෙනවා... 

මං පොඩි කාලේ ගොඩක් සෙල්ලම් බඩු තිබ්බේ නෑ.. අම්මලට සල්ලි තිබ්බෙත් නෑ මට සෙල්ලම් බඩු අරන් දෙන්න.. හැබැයි අපේ ආච්චි රට ඉඳලා එන‌ෙකාට ගේනවා මට අවුරුද්දටම ඇති වෙන්න වටිනා කියන සෙල්ලම් බඩුවක්.... ඒ තමයි සුදු පාට, පාට පාට රට හුණු පෙට්ටි කීපයක්.... අම්මයි මායි හැමදාම දවල්ට ගෙයි බිම දිගේම චිත්‍ර අඳිනවා... ඊට පස්සේ ගේ රෙදි කෑල්ලක් තෙමලා පිහ දානවා... ඒක මම 5 වසරට යනකම්ම කරපු දෙයක්... සෙල්ලම් බඩු වලට වඩා මට ඒ රට හුණු කූර ලොකු වටිනාකමක් තිබ්බා...  මොකද අම්මයි මායි දෙන්නම ඒ වෙලාවට එකම වයසේ මිතුරියෝ දෙන්නෙක් වගේ පිස්සු නැටුවේ, ඒ රට හුණු කූර හින්දා නිසා... ඒ කාලයේ මතක මට ගොඩක් වටින නිසා...

ප / ලි :

සෙල්ලම් බඩු වල වටිනාකම දරුවන්ට තියෙන්නේ අම්මයි තාත්තයි ඒකට කොච්චර වියදම් කළාද කියන එකේ නෙවෙයි.... ඒ සෙල්ලම් බඩුවෙ මිල ගැන එයාට හැඟීමක් නෑ.... එයාට ඒක වැදගත් වෙන්නේ ඒ සෙල්ලම් බඩුවේ එයාට තේරුම් ගන්න පුළුවන් දේවල් කොච්චර තියෙනවද කියන එකයි... වැඩිහිටියෝ ලස්සන දකින විදියට නෙවෙයි දරුවො ලස්සන දකින්නේ.... ඒකයි සෙල්ලම් බඩුවක් අරන් දෙනකොට මිලෙන් වටිනාකම ඉහළම එකක් තෝරනවා වෙනුවට, ළමයාගේ වයසට ගැලපෙන සෙල්ලම් බඩුවක් තේරීම ගොඩක් සුදුසුයි කියලා මම හිතන්නේ...

අපේ අම්මා කියනවා මේ වගේ ප්‍රෙහේලිකා, චෙස්, දාම්, කැරම්, ස්ක්‍රැබල් විතරක් නෙවෙයි ඉස්සර ගෙවල් වල සහෝදර සහෝදරියෝ ගොඩක් හිටිය නිසා කට්ටිය ඕමිත් ගැහුවලු.. ඒ කිව්වේ කාඩ් සෙල්ලම් කළාලු... ඒත් දැන් හැම පවුලකම වැඩිම උනොත් ඉන්නේ ළමයි දෙන්නයි, තුන් දෙනයි... ඒක නිසා අම්මලා තත්තලත් ළමයි එක්ක එකතු වෙලා කරන මේ වගේ සෙල්ලම් වලින් පවුල එක තැනකට එකතු වෙනවා වගේම, අම්මලා තාත්තලට ළමයි ගැන දැනගන්න වෙලාවකුත් ලාබෙනවා... එහෙම පවුලක අම්මලා තාත්තලට දරුවෙක්ගේ පුංචි වෙනසක් උනත් ඉක්මණට තේරුම් ගන්න පුළුවන්.... 

මේ වගේ කාලෙක ළමයි ගැන අවධානයෙන් ඉන්න එක වැඩියෙන්ම අවශ්‍ය නිසා, සමහර විට මම මේ අද ලියපු දේ කෙනෙක්ගේ ඉරණම වෙනස් කරන්න පුලූවන් කියලා මං හිතෙනවා... දිග හෑල්ලක් නිසා ගොඩක් අය කියවන එකක් නෑ කියලා හිතුනත්, මං මේක මේ විදියටම පෝස්ට් කරනවා...