බයිසිමොටේ සහ අපි දෙන්නගේ මොළේ....

ඔන්න මේක ලියන්න මතක් කළේ ඩූඩ් අයියා කන්න දෙන්නේ නැති හින්දා බඩගින්නට කාර් එකේ වයර් කාපු බලු රාළ තමයි... හි හි ...

අපේ මහත්තයගේ වහනේ ඉතිං බයිසිමොටෝව නොවැ.... මට පේන්න බැරි වාහනයක් තමයි.... ඒත් ඉතිං අතේ ඇති මුදලට අපිට දරන්න පුළුවන් එකම වාහනේ ඕක නිසා මොනවා කොරන්නද... පණ අතේ තියාගෙන ඕකේ පිටිපස්සේ යනවා....

ඕකෙන් අපි දෙන්නා යන වැඩිම දුර තමයි මහරගම ඉඳලා පාදුක්කට.... අපේ අම්මලගේ ගෙදර.. ඒකත් මම යන්නේ නොයා බැරි කමට... මොකද ටික දුරක් යනකොට මගේ කොන්ද මට මතක් කරලා දෙනවා.. යකෝ උඹට දැං වයස 28යි... කියලා... හි හි...

ඉතිං අපේ ගෙදර යනවානං දවල් වරුවේ ගිහින් වැඩක් නෑ...මොකද කට්ටියම කඩේනේ පදිංචිය..... ඒක නිසා අපි දෙන්නා යන්නේ හවස්වෙලා... රෑට කාලා එන්න බලාගෙන... මගේ වලව්වේ හාමු මාව දැක්කම ඔලුවටම පැනලා කෙල නාවනවා මදිවට, එයාගේ සුදු පාට මවිල් ගස් ම‌ෙග් ඇඟ පුරාම.. එහෙට ඇදපු ඇදුමක් ආයිත් පාරක් වෙන කොහෙවත් නං අඳින්න බෑ... හි හි.. ඒක නිසා අපි ගෙදර යන්නේ වෙන කොහෙ හරි යන්න තියෙනවනං ඒ වැඩ ඔක්කොම ඉවර කරගෙන...

ඔන්න ඔහොම අපි දවසක් මඟුල් ගේක ගියා.. බැන්දේ මගේ අයියා කෙනෙක්... ඉතිං ඕකට නොගිහිනුත් බෑ වගේම අනිත් ඒවට වගේ කන වෙලාව අල්ලලා ගිහින්, මූණ පෙන්නලා එන්න පුළුවන් කමක් තිබුණෙත් නෑ.. ඒක නිසා ඔන්න උදේ පාන්දරම ගිහින් අම්මටම කියලා අන්ඳවගෙන, කේක් හදාගෙන, ඔතාගෙන, ඕවත් උස්සන් ගිහින්, කාලා බීලා මහ රෑම ආපහු එන්න තමයි අපි දෙන්නගේ ප්ලෑන් එක උනේ.. මොකෝ අපේ මහත්තයට ඊළඟ දවසේ වැඩ....

කොහොමින් කොහොම හරි ඔක්කොම වැඩ ඉවරවෙලා අම්මලගේ ගෙදරට එනකොට 12ටත් කිට්ටුයි... දැන් ඉතිං ආපහු යන්න එපැයි... ඔන්න සීතලේ ගැහි ගැහී අපි දෙන්නා පිටත් උනා...

අර හයිවේ එක හින්දා මංචි එක හරියේ පාර පුරාම එක එක සයිස් ගල් ගොඩවල්... පාර මල් හතයි... අපි දෙන්නා ඉතිං ෂොක්ස් වලට බැන බැන තමා ඔය හරියෙන් ආවේ...

කොට්ටාව හරියට එනකොට ගියෙ නැද්ද පස්සෙ රෝදේ හුළං....

මොකද කරන්නේ කියලා කල්පනා කර කර බයිසිකලේ තල්ලු කරන් යන ගමන් තමයි අපේ රටේ මිනිස්සුන්ගේ හොඳ පැත්තක් දැක්කේ ඒ මහ රෑ උනත්... ඒකත් කියන්න එපැයි... බයිසිකල් වල ගිය කීප දෙනෙක්ම නවත්තලා ඇහුවේ .... මල්ලි පෙට්‍රල් කේස් එකක්ද... ගෙනල්ලා දෙන්නද...කියලා... ඒත් මහ රෑ කොහෙන්ද පැච් දාන්න ගරාජ් ඇරලා තියෙන්නේ.. අපේ මහත්තයා ඔහොම තල්ලු කරගෙන යනවා... ඔන්න තව බයිසිකල් එකක් අපිව පාස් කරගෙන ගිහින් ආයිත් හරවං ඇවිත් කිව්වා ... මල්ලි මහරගම ඔඩෙල් එක ගාව ගැරාජ් එකේ කට්ටිය ඉන්නවා... ගිහින් කතා කරලා බලන්න කියලා... ඔන්න ඉතිං අපි ඒකත් හිතේ තියාගෙන මහරගමටම ආවා.... අර ගැරාජ් එකත් වසා ඇත... දැං නං හොඳම ගනන්.... උදේ ඉඳන් වෙච්ච මහන්සිය මදිවට.... ඒකත් එක්ක මඟුලට ඇදපු ඇදුම්... අපේ මහත්තයගේ සුට් එක...ඔක්කොම කරගහගෙන.... දැං මං නං එන්නේ බයිසිකලේට හිතෙන් බැන බැන...

ටිකක් ඉස්සරහට එනකොට පොඩි රෑ කෑම කඩයක් ඇරලා තියෙනවා දැක්කා..ඔය වෙනකොට අපි මහරගම ජනාධිපතිය හරියටම ඇවිත්...පාන්දර 2ට විතර ඇති දැං...

ඔන්න එතන කකා හිටපු මනුස්සයෙක් කිව්වා.... මල්ලි ඉස්සරහා ලාෆ් එක ඇරලා ඇති.. හුළං ටිකක් ගහලා බලන්න.. සමහර විට ඔයාලට ටික දුරක් යන්න පුළුවන් වෙයි... කියලා....

... හරි අයියේ... කරලා බලන්නං... කියලා ආපහු ආව අපේ මහත්තයා, සද්ද නැතුව ආයිමත් බයිසිකලේ තල්ලු කරන්න පටං ගත්තා... ඔය වගේ වෙලාවට මම නං සාමාන්‍යයන් කරන්නේ කට පියාගෙනම යන එක තමයි... මොකද ඔය වාහන සබ්ජෙක්ට් එකේ මෙලෝ හසරක් මට තේරෙන්නේ නැති නිසා... ඒක නිසා ඔය කියපු දේ ගැන උනත් මම එච්චර හිතුවේ නෑ...

ටික දුරක් ගිහින් අර කඩේ නොපෙනෙන මානේ බයිසිකලේ නවත්තලා අපෙ මහත්තයා හිනා වෙන්න පටං ගත්තෙ නැද්ද...

... අපි දෙන්නා නං ගොං ගස් දෙකක්... අපි පෙට්‍රල් ෂෙඩ් කීයක් පහුකරන් ආවද.... එක තැනකවත් මතක් උනේ නෑ නේ හුළං ටිකක් ගහලා බලන්න... එක ෂෙඩ් එකකින් හුළං ගහගෙන අනිත් එකට එන්න පුළුවන් උනා නං මෙළහට අපි ගෙදර....

ඔන්න එතකොට තමයි මට තේරැණේ මොකද්ද මේ කියන්නේ කියලා... හි හි..

ඔන්න ඉතිං ලාෆ් එකෙන් හොඳට හුළං ගහගෙන ටෙස්ට් කරලා බැලුවම නං අවුලක් නෑ වගේ... ඒත් ඉතිං පොඩි අලි පැටියෙක් තරං මම බර නිසා ඕක කොච්චර ඔරොත්තු දෙයිද කියලා ෂුවර් නැති එකේ,හිමිං හිමිං ඇවිත් ගෙට දාලා නවත්තනකොටත් හුළං බිංදුවක් වත් බැහැපු නැති ගානට ටයර් එක තිබුණා....

හයියෝ... අපි දෙන්නගේ මොළේ තරම තමයි ඔය ඉතිං.... ගෙට ඇවිත් විනාඩි දෙක තුනක් යනකම් අපි දෙන්නා හිනා උනේ ඔක්කොම අමාරුකම් පැත්තක තියලා....

ඔය උඩිං තියෙන්නේ අපේ මලයා මේ පෙරේදා චන්ඩියා වගේ ගිහින් අරගෙන තියෙන එක තමයි... කට්ටිය ඕකත් එක්ක පෙට්ටියකුත් ඕඩර් කරන්න කිව්වට මට නං ‌තේරැනේ මේක අනිත් බයික් වලට වඩා පරිස්සම් වගේම බොහොම සැප පහසුයි කියලා... ( ස්පිඩ් යන්න පුළුවන් උනාට ඒ වගේ ස්පීඩ් යන්න පුළුවන් පාරවල් ලංකාවේ නෑ නේ.. ඒක නිසා ඒ ගැන බය වෙන්න දෙයක් නෑ...හි හි)