එකේ පන්තියේ උසම එකී...

ඉස්සෙල්ලම ඉස්කෝලේ‌ යනකොට ඉතිං එක එක ජාතියෙ ඒවා වෙනවානේ කට්ටියට.. හැබැයි ඕනේ ඔට්ටුවක් මට වෙච්ච වැඩේ නම් වෙන කිසිම කෙල්ලෙක්ට වෙලා නැතුව ඇති....

ඔන්න ඉතිං මාව දැම්මා එකේ පන්තියට.. මට මතක විදියට 1 වසර නෙලුම් සහ මානෙල් හරි තමයි... ෂුවර් නෑ... ඔය මොක හරි අපේ පන්තියේ හිටියේ කෙට්ටුම කෙට්ටු නපුරු මන්තරකාරියක් වගේ ටීචර් කෙනෙක්.... .

පන්තියේ උසම එකා මං... 5 වසරට යනකම් පෝලිමේ අන්තිමයා හැමදාම....

මං කො‌හොමත් දඟයා.... මොන්ටිසෝරියෙත් දඟමල්ලක්.... කොහෙ උනත් යාලුවෝ සෙට් එකක් හදා ගන්නවා... ඔන්න එක වසරට ගිය දවසෙම මට යාලුවෝ සෙට් එකක් හම්බුනා.. මොන්ටිසෝරියෙත් මාත් එක්ක හිටපු හසිතයා... ඉතිං ඉස්කෝලෙ කාලේ පටන් ගත්ත තැනම ඉදිරි අනාගතය ගැන අනාවැකි කියන්න පුළුවන් විදියට ඔන්න මම හසිතයා එක්ක අන්තිම පේලියට සෙට් උනා.... අනිත් කොල්ලෝ ටිකත් සෙට් කරන්...

අපොයි .. අනිත් කෙල්ලෝ අඩනවා.. අම්මලාගේ ඇඟේ එල්ලිලා... අම්මලා ඊට හපන්... අපේ අම්මා නම් මාව පන්තියට දැම්මා.. ටීචර් එක්ක ටිකක් කතා කලා... ගියා....

ටීචර්ටත් ඉතිං අම්මලා එක්ක කතා කරලා එහෙම වැඩ පටන් ගන්න ඕනෙ නිසා අපි දෙයියනේ කියලා සාජ්ජෙකට සෙට් උනා... ඔව් ඔව්.. මේ ඉස්කෝලේ එක වසරේ පළවෙනි දවසේ තමා.... හි හි...

ඉතිං පොඩියට සින්දුවක් කියාගෙන, මේසෙට තට්ටුවක් දාගෙන ඉන්න අතරේ අම්මලා යන්න ගියා... අපි ඉතිං අපේ ලෝකේනේ... ලෝකේ පෙරලුනත් අපි ජොලියේ.... ( මට මතක හැටියට ඇපි කිව්වේ මොන්ටිසෝරියෙ උගන්නපු සින්දුවක්...)

මෙන්න එකපාරටම මේ ගෑණි මාව කනෙන් ඇදන් ගිහින් පන්තියේ ඉස්සරහා දණගැස්සුවේ නැතෑ....... !!!

දැන් මට මල කොච්චරද කියනව නම් ගහන්න තරම් තරහයි... හැබැයි හසිතයා සහ අනිත් එවුන් ටික බිරන්තට්ටු වලා බලං ඉන්න හැටියට මට මොකවත් කරන්න බෑ.. කදුළුත් එනවා.... තරහට... මොන්ටිසෝරියෙදි අපි ඕනෙ තරම් සින්දු කියනවා.. මෙයා මොකටද මාව දණගැස්සුවේ... මොන්ටිසෝරියේ මම කවදාවත් දඩුවමක් විදපු කෙල්ලෙක් නෙවෙයි.. ෆාදර්ලා මට හරිම ආදරෙයි... මොකද මං දඟ උනාට කියන දේ අහන නිසා.... දැන් මං තොල හප හප කදුළු හිර කරගන්න හදනවා... කමක් නෑ...යමංකෝ ගෙදර.. ආයිත් නං එන් නෑ මේ ඉස්කෝලෙට.... ඔන්න මගේ තීරණේ...

11.30 ට ඇරුනම අම්මා ආවා මාව එක්කන් යන්න.. කොට්ටාවේ මහගෙදරට පයින් යන දුර... ගිය ගමන් කට්ටියම වට වෙලා කොහොමද ඉස්කෝලේ කියලා අහපි.... අපේ මාමායි, පුංචියි දෙන්නා තමයි මගේ වෛරක්කාරයෝ දෙන්නා.. ඒ දෙන්නගේ වැඩේ මාව අල්ලන් බයිට් කරන එක.... මේක කියලා තවත් බයිට් වෙන්නයැ... මං කිව්වා හොදයි කියලා...

ඊට පස්සේ තමයි අපි ගෙදර ගියේ.. ගිය ගමන් ඇද උඩ වාඩි වෙච්ච මං, සපත්තු දෙක ගලෝලා විසි කරලා දාලා අම්මට කිව්වා මං ආයිත් ඉස්කෝලේ යන් නෑ කියලා....

අපේ අම්මා කට ඇරන් ඉන්නවා මේ හොදයි කියපු ඉස්කෝලේ යන්න බෑ කියන්නේ මොකද කියලා... මං සද්ද නැතුව රෑ වෙනකම් හිටියම අම්මත් මගෙන් මුකුත් අහන්නෙ නැතුව තාත්තා එනකම් ඉදලා වාර්තාව දුන්නනේ ඉතිං.. “මෙන්න මෙයා ඉස්කෝලේ යන්න බෑ කියනවා...“ කියලා....

තාත්ත දන්නවා ලේසියෙන් මං බයට නම් පස්ස ගහන් නෑ කියලා... ඒ පාර ළඟට අරන් ටිකක් හුරතල් කරන කොට තමයි මං කට ඇරියේ...

“ ඒ ටීචර් හරි නපුරුයි... මාව පන්තිය ඉස්සරහා දණගැස්සුවා.....“ තාත්තා හොල්මන් උනාලු... මට පස්සේ කිව්වේ... මම කවදාවත් ඒ වගේ දඩුවමක් දෙන්න තරම් දඟ වැඩක් කරන කෙල්ලෙක් නෙවෙයි කියලලු හිතං හිටියේ...

“ ඔයා මොනා හරි නරක වැඩක් කලාද දන් නෑ නේ...මොනාද ඔයා කලේ කියන්නකෝ.. “

“ මුකුත් කලේ නෑ.. හසිතලා එක්ක සින්දුවක් කිය කිය හිටියේ.. ටීචර් පන්තියේ හිටියේ නෑ නේ.... මට නම් බෑ ආයිත් යන්න.. මාව වෙන ඉස්කෝලෙකට දාන්න... “ මං එහෙම කිව්වලු....

මං නිදා ගත්තට පස්සේ තාත්තා අම්මත් එක්ක කතාකරලා.... ඊළඟ දවසේ උදෙන්ම අම්මා මාවත් එක්කන් ප්‍රින්සිපල්ව හම්බුවෙන්න ගියා... මං ගියේ මඟ දිගට යන්න බෑ කිය කිය අඩ අඩ... ඊට පස්සේ වෙච්ච ඒවා මට දැන් මතක නෑ... අම්මා කියපු ටික තමා මට මතක.. මොකද මං එතන හිටියේ නෑ...

ටීචර්ව ගෙනල්ලා හොදටම බැන්නලු ප්‍රින්සිපල්.. “ මුල දවසෙම එහෙම කලාම ළමයෙක්ට ඉස්කෝල එපා වෙනවා නේද.. අනිත් එක අනිත් ළමයි අඩනකොට මේ වගේ සබකෝලයක් නැතුව අනිත් ළමයි එක්ක සෙල්ලමින් ඉන්න ළමයෙක්ට එහෙම දඩුවම් කරන්න ඕනේද.. කොච්චර නරක දඩුවමක්ද දීලා කියෙන්නේ ...“ කියලා හොදට දෙහි කැපුවලු....

පස්සේ ටීචර් ඇවිල්ලා මාත් එක්ක බො‌ෙහාම ආදරෙන් කතා කලාට මං පන්තියට ගියේ නෑලු.... අම්මා බලෙන්ම මාව පන්තියට දාලා ගියාම ආයිත් ටීචර් මාව හසිතයා ළඟින්ම වාඩි කෙරෙව්වා... හසිත එතකොට මගේ හොදම යාලුවා... මගේ තරහා ටික ටික නිවුනා... මම දිගටම ඒ පන්තියේ හිටියා... ටීචරුත් එක්ක රණ්ඩු දාගත්තෙත් නෑ...

හැබැයි අදටත් මට ටීචර්ලා ගැන තියෙන්නේ හොද හැඟීමක් නෙවෙයි...

ඒ වගේම මගේ තිබුන ඒ ඉදිරිපත් වීමේ පුරුද්ද එතනින් නැවතුනා කියලා මම තේරුම් ගත්තේ ඒලෙවල් කාලෙදි....මොන්ටිසෝරියේ ආරධිත අමුත්තන් පිළිගැනීමේ කතාව ඉංග්‍රීසියෙන් කරපු මම, ඉස්කෝලෙන් අවුට් වෙනකම්ම කිසිම දේකට ඉදිරිපත් නොවිච්ච ළමයෙක් උනා... ඒක ඒ ටීචර්ගේ වැරැද්දද කියලා කියන්න මම දන්නේ නෑ... නමුත් එදා ඒ වෙලාවේ ඇති උන තරහා සහ ලැජ්ජාව නිසා මම කිසි දේකට ඉදිරිපත් නොවෙන ළමයෙක් උනා කියලා කියන්න පුළුවන්.... මම මාව තෝර ගත්තානම් ඒකට ගියා, යන්න කිව්වනම් ගියා, යන්න උනා නම් ඒකට ගියා... ඒ ඇරෙන්න හැම දේටම පැනලා ඉදිරිපත් උනේ නෑ... හැමෝම ඉවරවෙනකම් පැත්තකට වෙලා බලං හිටියා... පොතක් පෙන්නන්න වත් තරඟෙකට ගියේ නෑ... 4 වසරට යනකම්ම....පිස්සු නැටුවා... දැඟලුවා.. ඒත් මම වෙනස් කෙල්ලෙක් උනා...

හතර වසරෙදි මාව අපේ ආදරණිය අරුණසිරි සර්ගේ පන්තියට වැටුනා... හසිතත් ආයිත් මාත් එක්ක එකම පන්තියට වැටුනා....

සර්ගේ හොදම මතකේ තමයි මීටර් කෝදුව.... PT පීරියඩ් එක ඉවර වෙලා දෙවනි බෙල් එක ගහන්න කලින් පන්තියට නාවොත් පන්තියට ගන්නේ මීටර් කෝදුවෙන් අතේ ඇට ටිකට පාරක් දීලා.... හිතාගන්නකෝ කොහොමද කියා... මායි හසිතයයි සර්ගේ කකුල් දෙක අස්සෙන් රිංගලා හරි කෝදු පාර නොකා බේරෙනවා.... කො‌ෙහාමද කියන්න තාමත් තේරුමක් නැති උනත් සර් මගේ රිදිලා තිබුණ හිත ටිකක් හැදුවා.. ඒකයි මම ශිෂ්‍යත්වේ පාස් උනෙත්..

සර් පස්‌ෙස් කාලෙක අපේ මල්ලිටත් ඉගැන්නුවා.... මම මල්ලිගේ බැජස් දෙන දවසේ ඉස්කෝලෙට ගියාම සර්ව හම්බුනා... එතකොට මං ජොබ් එකක් කරනවා.. සර් එතකොටත් එහෙමම තමයි... ටිකක් තට්ටේ පෑදිලා... මල්ලි මාව සර්ගේ ක්ලාස් එකට ඇදගෙන ගිහින් “ සර් මේ අපේ අක්කා...“ කියලා මාව පෙන්නුවා... සර්ගෙත් මගෙත් දෙන්නගෙම ඇස් වලට කලුළු පිරුනේ එකපාරටම... ශිෂ්‍යත්වේ පාස්වෙලා ඉස්කෝලෙන් ගියාට පස්‌ෙස් මම සර්ව දැක්කේ ඒදාමයි... ඒත් සර් මං ගැන විස්තර මල්ලිගෙන් අහලා...

“ මේ කෙල්ලව දැක්ක කල්.... දැන් ලොකු කෙල්ලෙක් නේ..... “ කියලා සර් එකපාරටම කිව්වා... මට නම් මුකුත් කියන්න දෙයක් හිතා ගන්න බැරි උනා.... මං හිනා උනා විතරයි... අපි මොනාද කතා කලේ කියලා මට මතක නෑ... කොහොම හරි මම සර්ට වැන්දාම සර් මාව අල්ලලා නැගිට්ටෙව්වා.... ඊට පස්‌ෙස් මගේ අත් දෙක තද කරලා අල්ලගත්තා...

“ මල්ලි මට විස්තර කිවිවා... හරිම සන්තෝසයි ඔයාව දැක්කම...මං හිතුව විදියටම ගොඩක් ලස්සන කෙල්ලෙක් වෙලා නේද..“

“ මල්ලිත් හරිම දක්ෂයි ඔයා වගේම... ඔයත් ප්‍රිෆෙක්ට් කෙනෙක් උනාද....“

“ නෑ සර්.. මම ඒලෙවල් වලට වෙන ඉස්කෝලෙකට ගියානේ....“

“ අපරාදේ... ඔයා හොද දක්ෂ ළමයෙක්.. ඔයාට හොද ප්‍රිෆෙක්ට් කෙනෙක් වෙන්න තිබුනා ...“

අපි කතා කරපු දේවල් වලින් මට මතක එච්චරයි... ඊට පස්සෙ දවසක මල්ලි කිව්වා සර් පැන්ෂන් ගියා කියලා...

මට හතර වසරේ උගන්නපු අරුණසිරි සර් මං ගැන ඒ තරම් තේරුම් අරන් තිබුනා කියලා මට තේරුනේ එදා....සමහරවිට මං ඒ ඉස්කෝලෙ දිගටම හිටියා නම් මම ගොඩක් ඉදිරියට ගිය කෙල්ලෙක් වෙන්න තිබුනා... නමුන් මම ශිෂ්‍යත්වෙන් වෙන පාසලකටත්, ඕලෙවල් වලින් වෙන පාසලකටත් මාරු උන නිසා මට ඒ වගේ අවස්ථා අහිමි උනා... මොකද මාව ඒ තරම් තේරුම් ගන්න පුළුවන් ගුරුවරුයෙක් ලැබුනේ නැති නිසා... ශිෂ්‍යත්වේ ෆේල් උනත්, ඕලෙවල් යන්තම් ගොඩදාගෙන, ඒලෙවල් එක විශයක් අනාගත්තත් මල්ලි අදටත් ඒ ඉස්කොලෙ ගුරුවරු ඔක්කොගෙම ආදරණීය ගෝලයෙක්... අමතර දේවල් ගොඩකට එයා ඉදිරිපත් උනා..ස්වීමින් කැප්ටන් උනා.... දුවන්න බැරි උනත් පනාගොඩ ඉදලා තිබ්බ මැරතන් එකටත් බාගයක් දුර දිව්වා... කෙල්ලෝ ගොඩක් වට කරගෙන ලයින් දැම්මා....ප්‍රිෆෙක්ට් කෙනෙක් උනා... ඌගේ සර්ටිෆිකේට් ෆයිල් එක දැක්කම මට ඊරිසියයි... තාමත් එයා ටීචර්ලාට ‌ෆොන් කරනවා... බලන්න යනවා... .

ඔය මගේ ජීවිතයේ මට උගන්නපු, මට වටිනාම ගුරුවරු දෙන්නගෙන් එක්කෙනෙක්.. අනිත් කෙනා ගැන මම කලින් දවසක ලිව්වා....මේ දෙන්නම මගේ ජීවිතේ හරි මාර්ගවලට හරවපු ගුරුවරු දෙන්නෙක්...

මං කලින් දවසක ලිව්වා මගේ අකුරු කැතයි කියපු ටීචර් කෙනෙක් ගැන.. මට හම්බුන ටීචර්ලා ගොඩක් ඒ ව‌ෙග් උනත් මේ කියපු අරුණසිරි සර්ටයි, සන්නස්ගල සර්ටයි මම තාමත් ගරු කරනවා....

ඔන්න පුළුවන් නම් මාව හොයාගන්නකෝ....