ඇස් දෙක....

“... මා ඔබත් එක්ක සුහද කතාවක්....

ඔබේ ඇසුත් එක්ක ප්‍රේම කතාවක්....“

ඊයේ රෑ ෆොන් එක කනේ ගහගෙන නින්ද යනකන් රේඩියෝ එක අහගෙන ඉන්නකොට මේ ගීතය ඇහුනාම මට මතක් උනේ අපේ මහත්තයා මං ගැන කියන කතාවක්....

“කොහෙද... මං මෙයාව තේරුව දවසේ මගේ කණ්ණාඩි දෙක ගෙදර දාලා ඇවිත් නේ.... කණ්ණාඩි දාලා බැලුවමයි හොදට පෙනුනේ.. එතකොට ඉතිං පරක්කු වැඩියි...“

මාත් ඉතිං ඕකම එයාටත් කියනවානේ.... ඒක අපි දෙන්නගේ විහිළුවක්...

ඇත්තටම ආදරයට ඇස් කොතරම් වැදගත්ද....?

මේ ඒකාලේ මගේ ආසම ගීතයක්...

දඟකාර ඔය දෑස දුටුවා එදා

දුර ඈත පාසල්වියේ

නොදැනීම අපගේම සිත් යාවුණා

දසුනින් හසුනක් මවා

ඉස්කෝලෙ යන කාලේ යුනිෆොම් එකට තිබුන බාධක, තහංචි මැද ආදරය කරන කොට ඇස් දෙක තරම් වැදගත් දෙයක් තවත් නෑ.. පෙරුම් පුරාගෙන බලං ඉන්නේ ඇස්‌ දෙකට දැක ගන්නකම්.... නැත්තම් විනාසයි.. එදාට දවසම මූඩ් ගහලා....

ගොඩක් වෙලාවට කතාකරන්න හම්බුවෙන්නේ නැති උනාම කතාවට උදවු වෙන්නේ ඇස් දෙක...

ඇස්පිය හෙලන වාරයක් පාසා කතාවක් කියවුන කාලයක් ඒ... කෝච්චි පෙට්ටියේ එහා කොනේ එයා ඉන්නකොට මං මෙහා කොනේ ඉදන් එයා එක්ක කතා කලා.... ඇස් දෙකින්....

සමහර දවසට එයා උදේට කෝච්චිය ස්ටේෂන් එකට එන වෙලාවට ඇවිල්ලා මගේ ඇස් දෙක දිහා බලාගෙන කෝච්චිය යනකම් ඉදලා ආපහු ගෙදර යනවා... ඒ ඇති දවසටම ඉතිං... හි හි..

අතින් අල්ලන්නවත් බය ඒ කාලේ බය නැතුව බලං හිටියේ ආදරේ උතුරපු ඒ ඇස් දිහා...

හොද නරක, සතුට, දුක, ආදරය,වේදනාව හැම එකම ඇස් දෙකෙන් බෙදා ගත්ත කාලයක් ඒ...

කදුළු බිංදුවක්, ඇස් කොනේ දිලිසෙන හිනාවක් ලොකු කතාවක් කියපු කාලයක්....

අදත් ඒ ඇස් ඒ වගේම තමයි...