මිනිස්සු හරි පුදුමාකාරයි කියලා මට ආයිත් හිතුනා...

http://www.wsws.org/en/articles/2010/12/sril-d06.html

කලින් කතාවේ කමෙන්ට් වලට උත්තර නොදීම මේ පොස්ට් එක දාන්න හිතුවේ හේතුවක් ඇතිව... මොකද ඒක ලියපු දවසේ ඉඳලා අද වෙනකොට වෙච්ච දේවල් වල සාරංශයක් විදියට මේ ටික ලියන්න හිතුව නිසා.. 

ඊයේ අපේ මහත්තයයි මායි පුරදු විදියට එළියේ පඩිපෙලේ වාඩි වෙලා කයියක් දාගෙන උදේ තේක බීබී ඉන්නකොට මුණියන්ඩි අපිත් එක්ක කතාවට වැටුනා... සාමාන්‍යයෙන් නම් මේ වෙලාවට මුණියන්ඩිව අල්ලගන්න බෑ... ඒත් දැන් තුවාලේ නිසා ගෙදරට වෙලානේ ඉන්නේ... ඉතිං අපේ මහත්තයත් තුවාලේ කතන්දර එහෙම අහලා කතා කර කර ඉන්නකොට මුණියන්ඩි කියනවා ඇන්ටි බැන්නලු ගෙදරින් කවුරුවත් ආපු නැති එකට... 

මුණීයන්ඩිගේ පවුලේ කතාව සාමාන්‍ය වතු කම්කරුවෙක්ගේ පවුලේ කතාවම තමයි ඉතිං.. පැය 24ක් වැඩ කළාම රැපියල් 640 ගානක් හම්බුවෙනවලු... අම්මයි, දුවයි දලු කඩන්න යන අතරෙ පුතා ෆැක්ටරි ඔෆිස් එකේ කර්යාල කාර්ය සහායක විදියට වැඩ කරන්නේ.. බෑනා පල්ලියේ වැඩ කරන කෙනෙක් කිව්වා.. හැබැයි මුණීයන්ඩිලා හින්දු... මං ඇහුවා ආගම ප්‍රශ්නයක් උනේ නැද්ද කියලා... මොකද දැන් පුතාගේ මඟුල ගැන හොයන විදියට එහෙම දෙයක් ගැන මට හිතන්න බැරි නිසා.. කීප දවසක් ගෙවල් වල අය හම්බුවෙලා කතා කරලා, කේන්දර බලවලා, නැකත් හදවලා ( ඒවා කරන්න පවුල් දෙකේම අය යන්න ඕනෙලු.. එක කටිටියක් විතරක් ගිහින් බැලුවට අනිත් අය පිළිගන්නේ නෑලු.. මේ දවස්වලම ඒ ටික කරන්න හදන්නේ මේ මාස වල විතරලු එයාලට මඟුල් කරන්න හොඳ මාස.. පරක්කු කලොත් මේ අවුරද්දේ කරන්න බෑලු... ) තමයි ඒ වැඩේ කෙරෙන්නේ... ඒත් දුවව එයාට බන්ඳලා දුන්නේ එයා නොබොන කෙනෙක් නිසා කියලා මුණියන්ඩි කියන්නේ... වත්තේ වැඩ කරන හැම කෙනාම පුදුමාකාර විදියට බොනවලු... ඉස්සර නම් මුණියන්ඩිත් බිව්වලු... ඒත් මෙහෙ ආවට පස්සේ බොන එක නවත්තලා.. දැන් කියන්නේ ඒ කාලේ ඉඳලා නොබී හිටියනං අද ටිකක් හරි ගොඩ ගිහිල්ලා කියලා... දැන් මුණීයන්ඩිට ඕනේ පුතාවත් ඉක්මණට බන්දලා දෙන්න විතරලු... ඊට පස්සේ මළත් කමක් නෑලු... 

මේක මහ අමුතු කතාවක් නෙවෙයි කාටවත්.. මං හිතන්නේ මේක ෆිල්ම් වල දැකලා, කතා වල කියවලා ඇති පදම් පට්ට ගහපු කතාවක්.. ඒත් අපි දන්න කෙනෙක් මෙහෙම එයාගේ පවුලේ විස්තර කියද්දි මේක කතාවක්ම විතරක් නෙවෙයි කියලා දැනෙනවා... මම මිනිස්සු ගැන හිතං ඉන්න දේවල් හරි ඉක්මණට වෙනස් වෙන්න මේවගේ එක එක හේතු බලපානවා... සමහර විට ඉදිරියට මගේ අතින් මුණියන්ඩිගේ කතාව ලියවෙන්න ඉඩත් තියෙනවා... 

ඉස්සර උඩහමුල්ල හරියේ කෝච්චිය මුඩුක්කු ගෙවල් මැද්දෙන් යනකොට මං අහන්ත වාරයක් හිතලා තියෙනවා ඇයි මිනිස්සු මෙහෙම ජීවත් වෙන්නේ කියලා.. එහෙම විශේෂයෙන්ම හිතුනේ එක දවසක් එතනදි අනතුරක් වෙච්ච වෙලාවක... එක අම්මා කෙනෙක් ඇගේ හරිහමන් වස්තරයක්වත් නැතුව කෑ ගහගෙන, ඔලුවේ අත් ගහගෙන, අඬාගෙන දුවනකොට අපි හිතුවා ඒ ගෙවල් වල ළමයෙක් හැප්පිලා කියලා කෝච්චියට... බලද්දි හැප්පිලා තිබ්බේ කාරෙකක්.. හොඳ වෙලාවට කාටවත් ලොකු අනතුරක් නෑ එදා... ටික වෙලාවකින් අර අම්මා එනවා අවුරුදු 2කට විතර ගෑණු ළමයෙක් වඩාගෙන... ඔය වෙලාව වෙන‌කොට අපි දැනගෙන හිටියේ ඒ අම්මට දරුවෝ 4 දෙනෙක් ඉන්නවා කියලා... ඒ එකම ගෙදර පවුල් 4ක් ජීවත් වෙනවා කියලා... 

එදා මගේ ඔලුවට ආපු ලොකුම ප්‍රශ්නේ තමයි ඇයි මේ මිනිස්සු මෙච්චර දේවල් වෙද්දිත් මෙතනම ජීවත් වෙන්නේ.. ඇයි මෙයාලා කීයක් හරි ඉතුරු කරගෙන ළමයින්ව පරිස්සම් කරගන්න පුලුවන් තැනකට යන්නේ නැත්තේ කියලා... 

ඉස්සර කෝචිචියේ යද්දි අපි හැමතිස්සෙම දකිනවා පුංචි ළමයි ඔය රේල් පාරවල් වල සෙල්ලම් කරනවා... එයාලා කෝච්චියට පුරුදු නිසා බය නැද්ද, නැත්තම් ඒක අම්මලගේ නොසැලකිල්ලද කියලා කියන්න මම දන්නේ නෑ ... ඇත්තටම එහෙම තැන්වල කෝච්චිය යන්නෙත් හරිම හෙමින්... 

නමුත් මම මේ ළඟදි දැනගත්ත විදියට ( ඒකත් මුණීයන්ඩි එක්ක කතා කරද්දි... මුණීයන්ඩිගේ නංගි කෙනෙක් පදිංචි වෙලා ඉන්නවා කිරුලපනේ ඔය මං කිව්ව හරියේ...) ඒ අයගෙන් ගොඩක් අය රැකියාව විදියට කරන්නේ ගෙවල් වල වැඩ කරන එක, නගර සභාවේ හෝ වෙනත් කුළි වැඩ... හැබැයි ඒ අතර ඉන්නවා මුදලාලිලත්.. කඩ අයිති අය, පොඩි කමියුනිකේෂන් කරන අය එහෙමත්... ඒ අලුත් පරම්පරාවල් ඉගෙන ගන්න නිසා... ඒත් එයාලා අර ගෙවල් වල වැඩ කරන එක, කුණු ටැක්ටරේ යන එක නවත්තන්න කැමතිත් නෑ... තාත්තා බලන්නෙ පුතාවත් කුණු ටැක්ටරේ වැඩට දාන්නමයි... ඉහලට ඉගෙන ගැනීමක් ගැන එයාලා හිතන්නේ නෑ.. එයාලා දන්නේ ඒ රස්සාව නිසා එකම කරන්න උත්සාහ කරනවා... ඒ හේතුව නිසාම අර ඉන්න තැනින් වෙන තැනකට යන්න කැමතිත් නෑ... ඒ ගෙවල් වල ඉන්න ගොඩක් පිරිමි ළමයින්ට මෝටර් බයික් තියෙනවා... ඒ ගෙවල් වල ටීවී , කම්පියුටර්, ෆ්‍රිජ් එහෙමත් තියෙනවා.... ඒත් අර ඉන්න මුඩුක්කුවෙන් එළියට එන්න හිතන්නේ නෑ... 

ඩෙංගු වගේ බෝවෙන ලෙඩක් හැදිලා, වාහන අනතුරක් වෙලා ළමයෙක් මැරෙන එක එයාලට අමුතු දෙයක් නෙවෙයි.. ඒ වෙලාවට අඬලා එක එතනින් ඉවර වෙනවා... එයාලගේ ජීවිත සරලයි කියන්න පුළුවන්ද කියලා මම දන්නේ නෑ... ඒත් එයාලට අනුව ඒක තමයි එයාලාගේ ජීවිතේ... 

අපි කොහොමද නොනා, මහත්තුරු වගේ ජීවත් වෙන්නේ කියලා අහනවා... එයාලට අනුව බයික් එකේ වැඩට යන අපේ මහත්තයා, “මහත්තයෙක්” ... 

අපේ මහත්තයා කිව්වේ එකම දෙයයි... ඔය කිව්ව ගානටත් වඩා අඩු ගානක් අපි දෙන්නටත් මාසෙට හම්බුවෙන්නේ.. ඒක හොයන්නත් මං කොච්චර මහන්සි වෙනවද කියලා මුණීයන්ඩිට පේනවනේ.. මං රෑට ගෙදර එන වෙලාවත් මුණීයන්ඩි දන්නවනේ.. කියලා... 

ඇන්ටි ඊයේ කියනවා මුණීයන්ඩිලෑ ගෙදර කවද්ද කරදර නැති උනේ ... ඇහුවොත් ගෙදර කරදර කියලා තමයි කියන්නේ... තමන්ගේ තාත්තා අසනීප වෙලා ඉන්න වෙලාවේ මොන මඟුල්ද අපිට නං කියලා... මං ඇන්ටිට කිව්වා දැන් තුවාලේ හොඳයිනේ, මුකුත් කියන්න එපා කියලා... නැත්තං මුණියන්ඩි හිත නරක් කරගන්නවා... 

මට ඊයෙ ආයිත් පාරක් හිතුනා මිනිස්සු හරි පුදුමාකාරයි කියලා.. 

ප/ලි : ඊයේ බේත් දාන්න යනකොට නම් මුණියන්ඩිගේ තුවාලේ ගොඩක් දුරට හොඳයි... ටිකක් ඉදිමුන ගතිය තිබුනත් දැන් නම් බයවෙන්න දෙයක් නෑ කියලා ඩොක්ටර්ස්ලා කියනවා... ගෙදරට ත්‍රීවීල් එකෙන් පරිස්සමෙන් එක්කන් ආවත්, ත්‍රීවීල් එක නවත්තන්නත් කලින් ඒකෙන් පැනලා ඇන්ටිගෙනුයි මගෙනුයි හොඳටම බැනුම් ඇහුවා ඊයේ නම්....