වෙස්මූණු...

ආදරණීය අක්කේ...

අක්කගේ සැප සනීප කොහොමද..? අපි නම් හොඳින් ඉන්නවා... තාත්තට දැන් ටිකක් ගුණයි... වෙද මහත්තයා දුන්න බේත් තෙල් අපි දිගටම ගානවා... අර බේත් කොල දාලා තම්බපු වතුරෙන් නාවන්න කියපු එකත් කළා... ඒකෙන් පස්සේ ඇඳ වණ ටික නම් හොඳටම හොඳ උනා වගේ... 

මගේ නිවාඩු කාලේ ඉවර වෙන්න ළඟයි... ලබන සෙමෙස්ටර් එකේ ෆයිනල් එක... ඒ අස්සේ මේ ස්ට්‍රයික් එක නිසා සෙමෙස්ටර් එක තව ටිකක් දික්වෙලා... තාත්තගේ බේත් ටික ඉවර කරගන්න කම් නිවාඩුව තිබ්බනං හොඳයි කියලත් හිතෙනවා මෙච්චර කල් පරක්කු වෙච්ච එකේ... දැන් මං ගියාම අම්ම එපැයි තනියම හැම එකම කරගන්න ඕනේ... 

අම්මා දුක් විඳිනවා බලං ඉන්න අමාරුයි අක්කේ... ගෙදරින් ඉක්මණට යන්න තියෙනවා නම් හොඳයි කියලත් හිතෙනවා... මේ විභාග ඉවර වෙලා ඉක්මණට පත්වීමක් හම්බනොත් හරි... ඒත් දැන් ඒකත් ඒ තරම් ෂුවර් එකක් නෑ... පාස් වෙන හැමඑකාටම දෙන්න තරම් දොස්තර පත්වීම් තියෙනවද මේ ලංකාවේ... වෙලාවකට හිතෙනවා මම මෙඩිකල් කොලේජ් යන්න පාස් උනේ අපි කට්ටියගෙම කරුමට කියලා... නැත්තම් මං මෙලහකට කුලී වැඩක් හරි කරලා කීයක් හරි හම්බුකරනවා... මේ ඉගෙනිල්ලට වඩා මොනවා හරි කරලා කීයක් හරි හොයාගන්න එක වටිනවා අක්කේ... 

මං දන්නවා මං මෙහෙම කියද්දි අක්කගේ හිතත් රිදෙනවා කියලා... ඔයා ඉගෙනගැනිල්ලයි, අම්මලයි ඔක්කොම දාලා ඇවිත් දුක් විඳින්නේ මං ඉගෙන ගන්න නිසා කියලත් මං දන්නවා... ඒත් මොකද්ද අක්කේ අපි මේ පස්සෙන් දුවන මිරිඟුව...? ඔයා‌ෙග් තරණ කාලෙන් බාගෙකට වැඩිය දැන් ඔය ගාමන්ට් එකට දිය කරලා ඉවරයි... ඒත් ඔයාට කියලා දෙයක් කරගත්තේ නෑ නේ තාමත්... 

ගමේ අයට කිව්වේ ඔයා කොළඹ රස්සාවක් කරනවා කියලා විතරයි... ඒත් ගාමන්ට් එකක කියලා කිව්වේ නෑ... මට හිතෙනවා වෙලාවකට ඒකත් කියන්න... ගමේ උන් හිතන් ඉන්නේ ඔයා කොළඹ ලොකු රස්සාවක් කරලා සැපෙන් ඉන්නවා කියලා... අපිට සලකන්නෙ නෑ කියලා... මට එහෙම කියද්දි හොම්බට අනින්න හිතෙනවා අක්කේ... මුන් දන්නේ නෑ අපි විඳින දුක... 

තාත්තා ගුරුවරුයෙක් නිසා අම්මට රස්සාවක් කරන්න දුන්නේ නෑ.. .. අම්මට කඩයප්පන් ඕඩර් එකක් හම්බුඋනත් තාත්තා ඒක කරන්න දෙන්නෙත් නෑ... ඒක නිසා තාත්තගේ පෙන්ෂන් එකෙනුයි, අම්මගේ ඇදුම් මැහිල්ලෙනුයි තමයි ගෙදර වියදම් ටික පියව ගන්නේ... ඒත් දැන් අය ගොඩක් හැට්ට මහන්න යන්නේ ටවුන් එකේ අලුත් මනමාලියන්ට අන්දන තැනට... එතන අම්මා මහනවට වඩා ඉක්මණට මහලා දෙනවලු... අපේ අම්මා රෙදි පරිස්සම් කරගෙන, ගානට මිම්මට හැට්ට මැහැව්වට, ඒකට වඩා අලුත් ක්‍රම තියෙනවා ඉක්මණට වැඩේ කරන්න... ඔයා එවන සල්ලි මම පුළුවන් තරම් පරිස්සමෙන් ඉතුර කරගන්නවා... ගෙදර හිටපු ටිකේම ගමෙන් පිට පොඩි පොඩි වැඩ කරලා මාත් සල්ලි ටිකක් හොයා ගත්තා.. තාත්තා කැමති නෑ මම ගමේ කිසිම වැඩක් කරනවට... එයාගේ නම්බුව කන්න එපාලු මට....

මේ දොස්තරකම හම්බුවෙයිද කියලා ෂුවර් නැති එකේ හම්බුඋනොත් කරන්නේ මොනවද කියලවත් මට හිතාගන්න බෑ අක්කේ... කරන්න කියලා කොච්චර ජාති තියෙනවාද...? තාත්තගේ ඔපරේෂන් එක කරන්න පුළුවන් වෙයිද මට... ? ඔයාව ගමට ගෙන්නගන්න මට පුළුවන් වෙයිද... මං දන්නවා ඔයා කොච්චර දුක් විඳිනවද කියලා... 

අපි මේ දෙවල් කරගන්න කොට අපේ තරුණ කාලේ ගෙවිලා තියෙයි අක්කේ... ඔයාගේ හොඳ වයසත් ගිහිල්ලා තියෙයි.. අපි මොනවට ඉපදුනාද කියලා හිතෙනවා වෙලාවකට අක්කේ... 

මට වෙලාවකට හිතෙනවා අක්කේ අපි මේ දාගෙන ඉන්න වෙස්මූණූ ගලවන්න... ලෝකෙට පේන්න ජීවත් වෙලා වැඩක් තියෙනවද...? අපි ජීවත් වෙන්න ඕනේ අපිට පුළුවන් විදියට... අපේ තාත්තලට මේවා තේරෙන්නේ නැද්ද තේරුම් ගන්න උත්සාහ කරන්නේ නැද්ද කියලා මට තේරෙන්නේ නෑ.. නැත්තම් එයාලා අපි ගැන හිතලද මේ හැමදෙයක්ම කරන්නේ..? මට එහෙම හිතෙන්නේ නෑ.... 

ඇයි අපිට බැරි මේ විදියට ලෝකෙට පේන්න බොරු කර කර ඉන්නේ නැතුව, තිත්ත උනත් හැමතිස්සෙම ඇත්ත කියලා, අපේ මේ ලෝකෙට ඕනෙ විදියට හිනාවෙන, ලෝකෙට පේන්න නම්බුකාරව ඉන්න මේ වෙස්මූණු ගලෝගෙන ඉන්න... එහෙම පුළුවන් උනානම් අපි කොච්චර සන්තෝසෙන් ජීවත් වෙයිද අක්කේ... එහෙම උනානම් අපිට ඇත්තටම මුළු හිතින්ම හිනාවෙලා ඉන්න පුළුවන් නේද අක්කේ... 

ඔයාට කෝල් එකක් අරගෙන ‌මේ දේවල් කියන්න බැරි හින්දයි මේ ලියුමක් ලිව්වේ අක්කේ... මේ හිතෙන දේවල් කියන්න මට වෙන කෙනෙක් නෑ කියලා අක්කා දන්නවානේ.. ඒත් මේවා ඔයාට කියලා ඔයාට බරක් දෙන්නත් මට දුකයි... ඒත් මම නම් කවදාවත් අපේ තාත්තලා අම්මලා වගේ ඇත්ත මූණ හංගගෙන, ඒ වෙනුවට ලස්සනට දිලිසෙන්න පාට කරලා, රැලි අල්ලලා, හැමිතිස්සෙම හිනාවෙන වෙස් මූණක් දාගෙන ජීවත් වෙන්නේ නෑ අක්කේ.... 

මීට 

මල්ලි