ම‌ගේ අම්මා...

අම්මයි මායි තනියෙන් ගතකරපු දහස් ගනං රැයවල් ගැන මතක් වෙනකොට මට මුලින්ම මතකොට එන්නේ මේ සිද්ධිය...

ගේක සැටලිමකට ගහලා ගලෝපු ලෑලි වලින් වටකරලා, උළු හෙවිල්ලලා බිමට සිමෙන්ති දාපු අපේ ගෙදර සාලෙයි නිදන කාමරෙයි වෙන් කරලා තිබ්බේ අල්මාරියයි කැබිනට් එකයි තියලා.. මට අද වෙනකොට මතක නෑ අපේ ගෙදර සාලේ ඒ කාලේ තිබ්බෙ මොනාද කියලා.. ඒත් නිදන කාමරේ තිබ්බ ඇඳන් දෙකක් එකතු කරලා හදපු ඇඳයි, ටිකක් එහායින් තිබ්බ මේසෙයි, ඊටත් එහා පැත්තෙන් තනි පලේට පොල් අතු හෙවිල්ලලා තිබ්බ කුස්සියයි මට තාමත් මතකයි... 

අපේ අම්ම සැපට හැදිච්ච කෙනෙක්.. මං එහෙම කියන්නෙ සාපේක්ෂව... අම්මලට සල්ලි තිබ්බෙ නැති වෙන්න පුළුවන්.. ඒත් ඉන්න හොඳ ගෙයක් තිබ්බා.. අම්මගේ තාත්තා නැති උනත්, අම්මා පිට රටක හිටියත් අම්මලට ආච්චියි ආතයි හිටියා.. සහෝදර සහෝදරියෝ ගොඩක් හිටියා... ගොඩක් අමාරු කාලෙක උනත් ලස්සනට මඟුලක් කන්න තරම් අම්මලට හැකියාවක් තිබ්බා... 

අම්මා දුක් විඳින්න පටන් ගත්තේ තාත්ත එක්ක ආවට පස්සේ කියලා මට පුංචිම කාලේ ඉඳලා හිතුනා... ඒ අම්මා අඬනවා, කියෝනවා දැකලා නෙවෙයි... අම්මා ජීවිතේට මූණ දෙන්න උත්සාහ කරපු හැටි දැකලා...සමහර විට එදා ඉඳලා අද වෙනතුරුත් මගේ හිතේ තියෙන වෙනස් නොවිච්ච එකම හැඟීම ඒක වෙන්න ඇති... 

අම්මයි මායි තනියෙන් හිටපු දවසක, නිදා ගෙන හිටපු මං ඇහැරිලා බලන‌කාට අ‌පේ ගෙදරට හොරු පැනලා... මං ඇඳ උඩ කෙලින් හිටගත්තාම අනිත් පැත්තේ සාලේ කෑල්ල පේනව.. මට එතනින් පෙන්නේ අම්මා සාලේ ඉන්නවා.. හිටගෙන... මං සාලෙට යන‌ෙකාට දකින්නේ අම්මා හිටගෙන ඉන්නේ හරියට කුරුළු කූඩුවක් වගේ එකක් උඩ.. 

ඕක මං දැකපු හීනයක්... එතකොට මට අවුරුදු 5ක් විතර ඇති... අදටත් මගේ හිතේ තියෙන්නේ අම්මා ඒ හිටපු හැටි... අම්මා ඇඬුවා කියලා මට මතක නෑ.. අම්මා මං දිහා බැලුවෙත් නෑ.. අම්මා බලං හිටියෙ පාර දිහා... 

හැබැයි අම්මා කවදාවත් දුකින් හිටියා කියලා මට මතක නෑ... අපි දෙන්න ඒ කාලේ ඉඳලම එකතු වෙලා පිස්සුම පිස්සු වැඩ කළා... මල්ලි හම්බුවෙනකම්ම අම්මා මාත් එක්ක හිටියේ අම්මා කෙනෙක්ටත් වඩා යාලුවෙක් වගේ... මල්ලි ආවට පස්සේ ටිකක් වෙනස් උනත් අයිත් අපි දෙන්නා මං ඕලෙවල් කරන කාලෙදි ඒ වගේම ළං උනා...

අම්මා ඒ කාලේ...

මං පොඩිම කාලේ හිටපු ගමන් අම්මා උදේට කොණ්ඩෙ කැරලි දෙකකට ගොතලා දෙකට නවලා රිබන් එකකින් ගැටගහනව.. එතකොට අම්මා හරිම ලස්සනයි... කොහොමත් මං ඒ ලෙවල් කරන කාලෙදිත් අම්මා සාරියක් අඳිනකොට වටේට වෙලා කැරකෙන්න හරි ආසයි.. මොකද ඒක මහා මෙහෙයුමක්... ඒ වගේම ඉතිං අම්මා සාරියක් ඇන්දම හරිම ලස්සනයි.. හි හි...

ගෙදර හිටපු කාලෙදිත් අම්මත් එක්ක වලි දාගන්න එක තමයි මගේ වැඩේ.. ඇත්තටම හිතලා බැලුවොත් තාත්ත එක්ක වලි දාගත්තම, අම්මා තාත්තගේ පැත්ත ගත්තම , අම්මත් එක්ක රණ්ඩු වෙන එක තමයි ඒ... නැත්තං අම්මත් එක්ක ලොකු වලියක් ගිහිල්ලම නෑ... ඒත් ඇත්තටම අම්මා ගැන තේරුම් ගන්න පුළුවන් උනේ මං බැඳලා ආවට පස්සෙ...

ඒ කියන්නේ අම්මා මොන තරම් ධෛර්‌යයක් තිබ්බ කෙනෙක්ද කියන එක... ඒ කාලෙදිත් බොහෝදුරට නාගරීකරණය වෙලා තිබ්බ කොට්ටාව වගේ පැත්තක ඉඳලා, පාදුක්ක වගේ හොඳටම කැලෑ පැත්තකට ආපු එකවත්, සහෝදර සහෝදරියෝ ‌‌ගොඩක් මැද්දෙ ඉඳලා, දරුවෙකුත් එක්ක තනියෙන් ලෑලි ගේක හිටපු එකවත්, උසස්පෙළත් පාස් වෙලා හිටපු කෙනෙක් වෙලත් ගෙදරට වෙලා නිකම් ඉන්න සිද්ධ වෙච්ච එකත් කාගෙන හිටපු හින්දවත් නෙවෙයි... තමන්ගේ අත් වලින්ම බ්ලොග් ගල් හදලා ගේ කෑල්ලක් හදා ගන්න පටන් ගත්ත තැන ඉඳන්ම, අපි දෙන්නෙක්ම උස්මහත් කරපු හැටි ගැන මම හොඳට දන්න හින්දවත් නෙවෙයි... අවුරුදු 20ක්ම තමන්‌ෙග් හීනේ හිතේ තද කර ගෙන, තමන්ගේ වගකීම් යුතුකම් ඔක්කොමත් ඉෂ්ඨ කරලා, අවුරුදු 20කට පස්සේ තමන්ගේ හීනේ හැබෑ කරගන්න උත්සාහ කරලා සාර්ථක වෙච්ච නිසා... 

ඒ තමයි කේක් ෂොප් එක... 

තාම එල්ලපු නැති අලුත් බෝඩ් එක

ලෑලි ගෙදරින්, අලුත් ගේ එක කෑල්ලක් විතරක් හදාගෙන පදිංචියට ආවට පස්සේ අම්මා ගෙදර ඉඳන්ම කේක් හැදුවා මට මතකයි... වෙඩින් කේක් හදන්න ගිහින් රට ඉඳි වංගෙඩියේ දාලා කෙටුවා කියලා අම්මා කියන්නෙ... පස්සෙ මස් අඹරණ, අතින් කරකවන මැෂිමක් ගත්තා.. මට ඒක මතක හරියට මේසෙට හයිකරන හිරමණයක් වගේ... බේකරියෙන් තමයි කේක් එක පුච්ච ගන්නෙ... ඒවා පාන් පෝරණු.. කේක් එක සමහර වෙලාවට බාගයක් කරවෙනව... අහල පහළ ළමයන්ගේ බර්ත්ඩේ කේකුත් අම්මා දිගටම හැදුවා.. ඒ සල්ලි හංගලා තියන්නේ කුස්සියේ තිබ්බ පොඩි බේකිං පවුඩර් ටින් එකක... මට මතකයි මං සැරින් සැරේට පැන්සල්, මකන කෑලි ගන්න සල්ලි ඉල්ලනකොට අම්මා සල්ලි ගන්නේ ඒ ටින් එකෙන් කියලා දැකලා තියෙන නිසා... 

මං ඒ ලෙවල් කරල ඉවර වෙන කාලෙ වෙනකොට අම්මා අසනීප වෙන්න ගත්තෙ අපිව වදන්නයි හදන්නයි ගිහින් අම්මා දුර්වල වෙච්ච නිසා කියලමයි අද මට හිතෙන්නෙ... ඒත් තාත්තට ඒ වෙන‌ෙකාට යම් තරමක පඩියක් හම්බුවෙන හොඳ කම්පැණියක රස්සාව තිබ්බ නිසා අම්මගේ අසනීප හොඳ කරගන්න පුළුවන් උනා... 

කේක් හදන්න අම්මා දැනගෙන හිටියත්, කාලෙකට පස්සේ හැමදෙකම අලුත් දේවල් ඉගෙන ගන්න ඕනෙ නිසා අම්මා ආයිත් පන්ති යන්න පටං ගත්තේ මං A/L කරන කාලෙදිද කොහෙද... Clement සර්ගේ ක්ලාස් එකේ ඒ අවුරුද්දෙ හිටපු වැඩිම වයස කෙනා අපේ අම්මා වෙන්නැති... කේක් කලාවේ අලුත් ටෙක්නික්ස් ඉගෙන ගත්තා මිසක් නිර්මාණශීලීත්වය කියන එක අලුතින් ඉගෙන ගන්න ඕනෙ කමක් අම්මට තිබ්බෙ නෑ.. ෂොප් එක පටන් ගනිද්දි අම්මගේ සර්ම තමයි ෂොප් එක ඕපන් කළෙත්...

ෂොප් එක පටන් ගත්ත දවස් ටිකත් මට කවදාවත් අමතක වෙන්නෙ නෑ...අපිට කේක් හදන්න මැෂින් තිබ්බෙ නෑ නේ.. අතින් තමයි බීට් කළේ.. අපි හතර දෙනාට අමතරව ඒකට උදවු වෙන්න අම්මගේ අයියලා මල්ලිලා නංගිලා පවුල් පිටින් අපේ ගෙදර ආවේ.. ඒ හැමෝම ඇවිත් උදවු උනා කඩේ ඕපනින් එකේ ඉඳල මාස ගානක් තිස්සේ කේක් හදන්නත්... මොකද අම්මටයි තාත්තටයි අපි දෙන්නටයි විතරක් කේක් ඔක්කොම අතින් බීට් කරන්න බැරි නිසා... 

තාමත් අවුරුදු දවස්වලට ඒ කට්ටිය ඉන්නේ අපේ ගෙදර තමයි... ඉස්සර නං මං ගෙදර ඉඳන් කේක් හැදුවා අම්මා කඩේ ඉන්නකොට.. දැන් නං කේක් හදන්නෙත් ෂොප් එකේම තමයි... ඒක ඇත්තටම ලේසියි.. අවුරුදු කාලෙට සමහරු කේක් අරන් යන්නේ පාන් වගේ... අවන් එකෙන් බාපු ගමන් රස්නෙ පිටින්... හි හි... 

මං අහුවෙන්නෙ රටඉඳි කපන්න... පොල් ගාන්න... හෑන්ඩ් බීටරෙන් බීට් කරන්න.. 

දැන් ඒ හැමදේකටම මැෂින් තියෙනව.. හැබැයි රට ඉඳී කැපිල්ල නං තාමත් අතින්ම තමයි.... හාපෝ.. මතක් වෙනකොටත් එපා වෙනවා... හි හි...

කේක් ‌ෂොප් එක පටං අරන් දැන් අවුරුදු 10ක් විතර වෙනව... කඩේ දියුණුවත් එක්ක අම්මත් අසනීප වෙනව වැඩියි වගේ... ඒත් අම්මා තාමත් අතෑරලා නෑ වැඩේ.. මේ ටිකේ ක්ලචර්ස් ගන්න හදනවා.. කකුල අමාරුයි කියලා.. අම්මට තියෙන්නේ ඔස්ටි‌යෝ ආතරයිටිස්... තාම ඇවිදින්න බැරි ගතියක් නෑ.. ඒත් කකුල පැත්තට යනවා වගේ තේරෙනවලු... ඒක නිසා පහුගිය ටිකේ මං ගියා උදව්වට.. ඒත් මටත් ඒක දිගටම කරන්න බැරි වෙයි.. කේක් හැදිල්ලට අම්මට තියෙන දක්ෂකම මට තියෙනවා කියලා මම හිතන්නේ නෑ... අම්මගේ ෂොප් එක නිකම්ම තවත් එක කේක් බිස්නස් එකක් වෙනවටත් මගේ කැමැත්තක් නෑ... අම්මට කරන්න පුලුවන් තරම් කල් කරන්න උදවු වෙන එක විතරයි මට කරන්න පුලුවන්...

අම්මයි මායි.... 

අම්මගේ හිත මට හැමදාම තේරුණා... අම්මා විඳපු දුක් මට එදත් තේරුණා.. අද වෙනකොට ඊටත් වඩා හොඳට තේරෙනවා... අම්මත් ඒක දැනගෙන හිටියා.. ගොඩක් වෙලාවට අම්ම මාව තේරුම් ගන්නව අදටත් අනිත් අයට වඩා හොඳට... අම්මට මොන වගේ ධෛර්යයක් තියෙනවද කියල මං දන්නවා... අම්ම වගේ වෙන්නයි මටත් ඕනෙ කළේ හැමදාම... සමහර විට මං තාමත් හීන මවන්නෙ අම්මා වගේ වෙන්න වෙන්නැති කියල මට හිතෙන්නෙ... මගේ ලෝකෙ හැමදාම රෝල් මොඩ්ල් වෙලා ඉන්නේ මගේ අම්මා තමයි...

ප/ලි
පහුගිය ටිකේම හැමදාම ගෙදර ගියා.. අම්මගේ ගෝලයා නැතුව වැඩ කරන්න බැරි හින්දා.. ඒ අස්සෙ මගේ පුංචි පුංචි නිර්මාණ වලටත් වෙලාව ගිය නිසා බ්ලොග් අතෑරලම දාලා වගේ හිටියෙ... ඒක නිසා හෙන ලොට් එකක් තියෙනව දැන් කියවන්න... හි හි... 

ප/ප/ලි 
අපේ අම්මයි තාත්තගෙයි ලවු ස්ටෝරි එක මං කලින් ලිව්වනේ... කියෙව්වෙ නැත්තං ඔන්න පාර...  ආදර කතාවක් කියන්න හිතුනා... 

කෝච්චි කතා.... Train memories...

අද මේක ලියන්න හිතුනෙ අපේ කකාගේ අද කතන්දරේ දැකලා... කෝච්චියේ ජෝඩු දමා ආවෙමි කියල දාලා තියෙන එක... කොහොමත් කකාගේ සමහර වෙබ් ලොග් පෝස්ට් කියෙව්වම මටත් ලියන්න දේවල් මතක් වෙනවා.. හැබැයි ගොඩක් ඒවා තාම තියෙන්නෙ ටයිප් කරපු ගමන්මයි... මොකද ලියලා ඉවරඋනාට පස්සෙ හිතෙනවා මෙළෝ රක් නෑ හලෝ කියලා.. හි හි... 

ඒත් අද එක නං ලියනවා, ලියලා බ්ලොග් එකේ දානවාමයි කියලා හිතාගත්තා... 

මේ බ්ලොග් එක බලන ගොඩක් අය දන්නවා මායි අපේ මහත්තයයි කෝච්චි ලවු කාරයෝ කියලා... ඒ ඉතිං ඉස්කෝලෙ යන කාලේ ඉදලමනෙ... මේ ඒ කාලෙ වෙච්ච සිද්ධියක්... 

පාදුක්කෙ කෝච්චි ස්ටේෂම ගැන දන්න අය නං දන්නවා ඒකෙ පිහිටීම... සුද්දන්ගේ කාලේ ස්ටේෂම එක පැත්තකත්, අලුතින් ෆවුසි ලොක්කා හදපු ස්ටේෂම අනිත් පැත්තෙත්, ඒ මැද්දෙ රේල් පාරවල් තුනක් තියෙන ස්ටේෂමක්නේ ඒක... ඕකෙ පරණ ස්ටේෂම තියෙන්නෙ බස් ස්ටෑන්ඩ් එක පැත්තෙ.. ඒ කියන්නේ ටවුම පැත්තෙ.. පාරවල් තියෙන්නෙත් ඒ පැත්තෙමයි... අනිත් ස්ටේෂම තියෙන්නෙ රේල් ක්‍රොසිං එකෙනුත් පැනලා වට රවුමක් ගැහුවම තමයි.. ඒ පැත්තෙන් කෝචිචියට එන කට්ටියත් ටිකක් අඩුයි... ( ස්ටේෂන් දෙක යා කරලා පාලමකුත් තියෙනවා.. ඒත් ඒක නං වැඩිපුර පාවිච්චි වෙන්නෙ නෑ.. ඒක තවත් රවුමක්..) කොහොම හරි ටිකට් ගන්න නං අලුත් ස්ටේෂමට යන්න ඕනෙ... ඔන්න ඕක තමයි කතාවෙ මුල... 

මේ තියෙන්නේ අලුත් ස්ටේෂම පැත්ත... ෆොටෝ එක අරන් තියෙන්නේ රේල් ක්‍රොසිං එක පැත්තෙ ඉඳලා..  පාදුක්කෙ ඉඳලා මීපෙට යන පාර තියෙන්නේ එතන.. අර පාලම දාලා තියෙන පැත්ත කොච්චර දුරද සහ අපහසුද කියලා පේනවනෙ.. ඔන්න අපේ අයගේ ප්ලෑනිං... 

ෆොටෝ එක හොයා ගත්තෙ ගූගල් බාප්පගෙන්.. මෙන්න මෙතන තිබිලා.. 

මේකෙ මේ ආච්චි කෙනෙක් හිටගෙන ඉන්න පැත්තෙ තමයි පරණ ස්ටේෂම හෙවත් පළවෙනි වේදිකාව තියෙන්නෙ.. ෆොටෝ එක ගූගල් එකෙන් තමයි... 

ස්කූල් ට්‍රේන් කියලා ජාතියක් ලංකාවෙ තියෙනවා කියල අහලා තියනවද... කැළණිවැලි එකේ නං දෙකක් තිබ්බා.. පාන්දර 5.40.. ඕක පස්සේ 6.00 වෙලා ඊටත් පස්සේ 5.30 වෙලා, දැන් 5.25 වෙලා තියෙන්නෙ.. හැබැයි දැන් අමතර කෝච්චියක් දුවනවා 6.00ටත් ... අපිට ඉස්කෝලෙ පටන් ගත්තා 7.30ට කාලයක්.. ඊට පස්සේ 7.45 උනාද මන්ද.. කොහොම හරි ඒ කාලෙ අපේ සෙට් එකම ගියෙ පහයි හතලිහේ... ඕක පටන් ගන්නෙ පාදුක්කෙන්.. ඒ කියන්නෙ රෑට නවත්තලා තියෙන්නේ පාදුක්කෙ ස්ටේෂමේ... අවිස්සාවේල්ල පැත්තෙ ඉඳලා එන කෝච්චි, පොතේ හැටියට දෙවනි වේදිකාව හෙවත් අලුත් ස්ටේෂම පැත්තෙ නැවැත්තුවට මෙයා ඉන්නෙ පරණ ස්ටේෂම පැත්තෙ... එක්කො වේදිකාවක් නැති මැද පීල්ලෙ ඉඳලා උදේ පාන්දරට මාරු වෙනවා පළවෙනි වේදිකාව හෙවත් පරණ ස්ටේෂම පැත්තට...  

ඔන්න එක දවසක් මට කෝච්චිය මිස් උනා... මේකා මාව පෙනි පෙනිත් දාලා ගියා... වෙනදට නං බයික් එකෙන් බැහැලා දූවගෙන ඇවිත් කෝචිචියෙ එල්ලුනාට එදා වැඩේ කචල්.. මොකද සීසන් එක ඉවරයි.. සීසන් එක 30 හෝ 31 ඉවර උනාම පළවෙනිදට ගිහින් එන්න පුළුවන්.. දෙවනිදට යන්න පුළුවන්.. එනකොට ටිකට් ගන්න ඕනෙ.. මේ මං කිව්ව දවස තුන්වෙනි දවස... ටිකට් ගන්න අනිත් ස්ටේෂම පැත්තට ගියාට ආයිත් එන්න පරක්කුයි... ඔය වගේ වෙලාවට අපි කරන්නෙ කෝචිචිය පස්සෙන් එළෝගෙන යන එක... හි හි... 

ඒ කිව්වෙ මාව උදේට එක්කන් එන්නෙ තාත්ත හරි අම්ම හරි ස්කූටරේනේ.. ඉතිං එහෙම්මම කෝච්චිය පස්සෙන් පන්නගෙන ගියාම ඊළඟට නවත්තන ස්ටේෂම, ඒ කියන්නේ වටරැක ස්ටේෂමේදි කෝච්චිය අල්ලගන්න පුළුවන්... ඒකත් බැරි උනොත් මීගොඩට හරි ගිහින් කෝචිචිය අල්ලගන්න තරම් උවමනාවක් අපිට තිබ්බා.. මොකද කිව්වොත් යාලුවො ටික නැතුව යන්නත් කම්මැලියි.. ඊළඟ කෝචිචියෙ යන්න හිටියොත් පරක්කු වෙනවා... බස්‌ එකේ යන එක නං මහා කරුමයක්.... ඊටත් වඩා ඉතිං මට මගේ කොල්ලව මිස් වෙනවනේ... හි හි

ඔය කාලේ ටිකට් ගැනත් එක එක වැඩ තිබ්බා... කෝච්චියට පාදුක්කෙන් නැඟලා, වටරැකින් බැහැලා ටිකට් අරන් ආයිත් කෝචිචියට නඟින වෙලාවලුත් තිබ්බා.. බැහැලා, දූවගෙන ගිහින් ටිකට් එක අරන් ළඟම තියෙන පෙට්ටියට නඟිනවා.. ඊට පස්සේ ඊළඟ ස්ටේෂමෙන් බැහැලා යාලුවො ඉන්න පෙට්ටියට දුවනවා... හි හි... ඔය කාලේ වැඩි හරියක් යන්නෙ ඉතිං ෆුට්බෝඩ් එකේ තමයි... 

ඔන්න ඉතිං එදත් ඒ විදියට පස්සෙන් එළෝගෙන ගිහින් මං කෝචිචියට වටරුකින් නැඟගත්තා... හති දාගෙන මං යාලුවො ටික ගාවට යද්දි මෙන්න මුන් ටික මහ කැත විදියට මට හිනාවෙනවා... මං හිතුවා මං දුවගෙන ඇවිත් එල්ලුන විදිය හින්දා වෙන්න ඇති කියලා... නෑ.. මුන් හිනාවෙන්නෙ ෆුට් බෝඩ් එක දිහා බලාගෙන... මාත් හැරිලා බැලුවා... 

මෙන්න අපේ මහත්තයා ඉන්නවා ෆුට්බෝඩ් එකට වෙලා හිනාවේගෙන..... 

මට නේද මාර ජොලි.. ඒ මදිවට පපුවත් නිකං කෝච්චි ඇංජිම වගේ සද්දෙන් ගැහෙනවා... අරයගෙත් කට කනේ... හි හි... 

( හැබැයි ඒ කාලෙ ඉතිං පස්සෙන් එන එක්කෙනෙක් විතරයි...) 

මේකනේ උනේ.. මං කෝචිචියට පාදුක්කෙන් නැග්ගට, මෙයා නඟින්නෙ නුගේගොඩින් හරි උඩහමුල්ලෙන් හරි... එදා මොකක්ද වැඩකට කළුඅග්ගල ගිහින් මහ පාන්දර නැගිටලා ඇවිත් මාව අල්ලගෙන පුදුම කරවන්න අපේ කෝච්චියට නැගලා.. අනේ දෙයියනේ එදා මං පරක්කු වෙලා කෝච්චිය මිස් උනා නං එහෙම මගේ කොල්ලා පවු.... 

ඔය විදියම සර්ප්‍රයිස් එකක් දුන්නා මට මෙයා ආයිත් දවසක්.. ඒක පස්සෙ දවසක වෙන කතාවක් එක්කම ලියන්නං නේද... හි හි