පුච්චපු බඩ ඉරිඟු කරලක මතකය...

නෑයෝ... 

මම මීට කලින් කීප වතාවක්ම ලියලා තියෙන මාතෘකාවක්... ඒත් අද මේ ලියන්න යන්නේ එක පාරක්වත් නොලියපු කතාවක්... 

කල්පනා කරලා බැලුවම ලංකාව පුරාම නෑයෝ ඉන්නවද කියලා හිතෙන තරමට අපේ තාත්ත කියන කතාවල කට්ටිය ඉන්නවා... හැබැයි ඔය අයගෙන් මම නම් දන්නේ කීප දෙනයි.. සමහරු ළඟම නෑයෝ.. සමහරු ඈතින් නෑයෝ... සමහරු නෑයෝ වගේ ඉන්න යාලුවෝ.. සමහරු හතුරෝ වෙලා ඉන්න නෑයෝ.... වෙලාවකට මට නම් මේ නෑකම් පැටලෙනවා.... 

ඔය අතරේ ඉන්නවා මේ පුංචි ලංකාවේ දුර ප්‍රමාණය නිසා ආශ්‍රයෙන් ඈත් වෙච්ච ළඟම නෑයෝ... අන්න එහෙම කතාවක් තමයි අද මේ ලියන්න ගත්තේ... 

ඉස්සර අපි හැමෝටම කාර්, වෑන් තිබ්‌ෙබ නෑ... දුර ගමන් යන්න, නිවාඩු ගත කරන්න යන්න සල්ලිවත, විවේකයවත් තිබුනේ නෑ... ඒක නිසා ළඟින්ම ඉන්න ඕනේ අය පවා ඈත් වෙලා හිටිය...ඒ වගේ අපෙන් ඈත් වෙලා හිටපු අපේ අම්මගේ ලොකු අයියගේ, මගේ ලොකු මාමගේ පවුලේ අය ගැන මගේ මතක ගැනයි මේ කතාව.. 

ලොකු මාමා ඉන්නේ අනුරාධපුරේ... ඇත්තටම මම කාලයක් යනකම් දැනගෙන හිටියේ නෑ ඒ මගේ ලොකු මාමා කියලා.. හේතුව ඉතිං කවදාවත් දැකලා නැති හින්දා තමයි.. ලොකු මාමා හිටියේ රට... නැන්දා එයාලගේ ගමේ.. ඒ කිව්‌ෙව් අනුරාධපුරේ හිටියේ.. මට ඒ කට්ටිය ගැන මුලින්ම යන්තම් මතකයක් තියෙන්නේ මම 8 වසරේ විතර ඉන්න කාලේ අනුරාධපුරේ ගිහින් අක්කෙකුයි අයියලා දෙන්නෙකුයි හිටපු ගේකට ගියා කියන මතකය විතරයි... 

පස්සේ කාලෙක, ඒ කිව්වේ මං ජොබ් කරන්නත් පටන් ගත්තට පස්සේ, අපේ මාමා වෑන් එක අරගෙන කො‌ෙහ හරි දිග ගමනක් යන්න ඕනේ කිව්වම අපි කිව්වා එහෙනං අනුරාධපුරේ යමු කියලා... 

ඔන්න වැඩේ ලෑස්ති කරගෙන යන්න පිටත් උනා කියමුකෝ.. මඟක් දුරට ගියාට පස්සෙයි දන්නේ මාමා ආනුරාධපුරේට යන්න පාර දන්නේ නෑ කියලා... ඒ පාර කඩේකින් මැප් එකක් අරගෙන ඒක බලාගෙන අනුරාධපුරේ ගිය ගමන තමයි මං ගියපු ජොලිම ගමන මෙච්චර කාලයක්.. මොකද වෑන් එකේ හිටපු කිසි කෙනෙක්ට නිදා ගන්න නම් හම්බුනේ නෑ මඟදි.. පාරවල් හොයන්නේ මායි මල්ලියි... ඒක ඉතිං එකම විකාරයක්... කාගෙන්වත් පාර අහන්නෙත් නැතුව, එක පාරක්වත් වරද්දගන්නේත් නැතුව, ලයිසන් නැති ඩ්‍රයිවර් කෙනෙක් එක්ක අනුරාධපුරේ ගිය හැටි අපි තාමත් කට්ටිය සෙට් උනාම කියනවා.. හි හි... 

කොහොම හරි අපි අතුරුආන්තරාවක් නැතුව අනුරාධපුරේට සැපත් උනාට පස්සේ මාමා, ලොකු මාමට කෝල් කරලා කිව්වා අපි මෙහෙ ආවා කියලා.. මෙන්න ඒ පාර එහෙනං එහෙ නවතින්න කියලා ආරාධනාවක්... ඉතිං අපි එහෙ ගියා... ඔන්න ඕකයි මට මතක පළවෙනි පාරට ලොකු මාමලගේ ගෙදර ගියා කියලා...

අපි එහෙ ගියාම හරිම පුදුමාකාර විදියට නැන්දා අපිව පිළිගත්තේ.. හරිම ලෙංගතු විදියට... මට හරිම අපහසුවක් දැනුනා ඇත්තටම ඒ කවුද කියලවත් මම නොදැන හිටපු හින්දා... ඒත් පැය කීපයක් යනකොට ඒ අපහසුව නැති වෙලා ගිහින් අපි කට්ටිය පිස්සු නටන්න පටන් ගත්තේ ගෙදරදි වගේම.. 

ලොකු මාමගේ දුවයි පුතාලා දෙන්නයි අපි යනකොට ගෙදර හිටියේ නෑ.. පස්සේ තමයි දන්නේ අක්කා බෝඩ් වෙලා ජොබ් එකක් කරනවා, ලොකු අයියා රට කියලා... ගෙදර හිටියේ පොඩි අයියා ධනංජය විතරයි...   

ධනංජය අයියටයි එයාගේ අම්මටයි වෙන වැඩක් තිබුනේ නෑ අපිට කන්න දෙනවට වැඩිය.. හි හි... හරියට සෝමාලියාවේ ඉදලා ආපු සරණාගතයෝ වගේ.. බලන බලන වේලාවට මොනවා හරි කන්න හදන එක තමයි නැන්දගේ වැඩේ... 

ධනංජය අයියත් නිවාඩු දාගෙන ඒ දවස් ටිකේම අපිව එක්කන් හැමතැනම ගියා.. ඒ යන ගමනුත් එක තැනකින් නවත්තලා බඩ ඉරිඟු අරගෙන වෑන් එකේ පිටිපස්සට වෙලා ඒක කාලා ඉවර වෙලා, ආයිත් තව තැනකින් අරගෙන කෑවා... ඒ තරම් බඩජාරියෝ ටිකක්.. 

වෑන් එක කිව්වට ඒක මේ සීට් දෙකේ වෑන් එකක්.. ඉතිං පිටපස්සේ යන කට්ටිය යන්නේ බිමට කොට්ට දාගෙන ඒවයේ ඉඳගෙන... හොඳ වෙලාවට වීදුරු ටින්ට් කරලා තිබ්බේ... හි හි... ඒක අමුතුම ජොලියක් ඉතිං.. අනිත් එක ඒ පැත්තේ හැම තැනම දන්න කෙනෙක් එක්ක යන පළවෙනි වතාව නිසා ගොඩක් අය නොදන්න තැන් වලට ධනංජය අයියා අපිව එක්කන් ගියා....

වෑව් වලින් නාලා, කවදාවත් ගිහින් නැති තැන් වලත් ගිහින්, ගෙදර එන ගමන් බඩ ඉරිඟූ හේනකින් බඩ ඉරිඟු කඩාගෙන ඇවිත්, ගිනි ගොඩක් ගහලා, ඒවා පුච්චලා දුන්නේ ධනංජය අයියමයි.... කිරි රහට හැපෙන පුච්චපු බඩ ඉරිඟු වලට ලුණුයි මිරිසුයි දාලා, බටර් චුට්ටක් දාලා කාපු කෑම තමයි මට එහෙදි කාපු රහම කෑම තාමත්... 

දවස් පහක් ඉඳලා, ඒ දවස් පහේම කාලා කාලා, ගියාට වඩා කිලෝ 10කින් විතර බරත් වැඩි කරගෙන ආවට පස්සේ ෆොන් එකෙන් අපි කට්ටිය නැති වෙලා තිබ්බ නෑදෑකම්, සහෝදරකම් ඇති කරගත්තා... එතනින් එහාට අපි ඇත්තටම පොඩි කාලේ ඉඳලා එකට හැදිච්ච අය වගේ හිටියේ, ඒ අයගේ තිබ්බ මනුස්සකම් නිසා කියලා මට තාම හිතෙනවා...

ඒ ගමනින් පස්සේ කීප පාරක්ම ආයිත් එහෙ යන්න හැදුවත් අම්මගේ වැඩයි, මල්ලිගේ විභාග වැඩයි එක්ක යන්න බැරි උනා... ඉතිං ධනංජය අයියා අපිට කෝල් කළාම කියන්නේ “ අම්මලා ඕනේ නෑ... නංගියි මල්ලියි දෙන්නා කොළඹින් බස් එකේ නඟින්න, මං ගල්කුලමෙන් ඔයාලව බස්සගන්නම්...” කියලා.... 

අවුරදු දෙකකට පස්සේ රස්සාවෙන් හෙම්බත් වෙලා හිටපු වෙලාවක, මෙදා පාර නම් තනියෙන් හරි යනවා කියලා හිතලා ධනංජය අයියට කෝල් එකක් දෙන්න හිතනකොට, අපේ අම්මා කෝල් කරලා කිව්වේ මං හීනෙන්වත් හිතපු නැති දෙයක්.... 

“ ධනංජය අයියා නැති වෙලාලු.. ”

මගේ ඔලුවට හෙණයක් වැදුනා වගේ දැනුනේ... එදා උදේ හීනෙන් වගේ ධනංජය අයියව මතක් වෙච්ච හැටි මට අදටත් මතකයි.... පුදුමාකාර අහිංසක කොල්ලෙක්.. ඒ වගේම හරිම ආදරණීය අයියා කෙනෙක්.. එයා ගැන කියන්න මට වචන නෑ තාමත්... එයා නැති උනේ ඩෙංගු හා සමාන ලෙඩක් හැදිලා... 

මළගෙදරට ආපු හැ‌මෝම කියපු එක දෙයක් මට හොඳට මතකයි...“ වැඩි කාලයක් මෙහෙ ඉන්න බලං ආපු දරුවෙක් නෙවෙයි... ඒකයි ඉක්මණට ගියේ ...”..  මම අයියා කිව්වට එයා මට වඩා වැඩිමල් මාස ගානකින් විතරයි... 

ධනංජය අයියගේ තුන්මාසේ දානේ දුන්නේ එයාම කරපු කුඹුරේ වී වලින්... අවුරුද්දේ දානේට ගියාට පස්සේ මම තාම එහෙ ගියේ නෑ.... ලොකු මාමට අංශභාගේ හැදුනලු.. මට ඒත් යන්න බැරි උනා... අපි ආශ්‍රය කළේ පුංචිම පුංචි කාලයක් උනත් ධනංජය අයියා තමයි මට හිටපු ආදරණීයම අයියා... අදටත් එයාගේ මතකයට මාව අඬවන්න පුළුවන්.. 

බඩ ඉරිඟු පෙරේතයෙක් වෙච්ච මට, බඩ ඉරිඟු දකිනකොට මේ මතකය එකපාරටම අලුත් වෙන්නේ දරාගන්න අමාරු විදියට තාමත්... 

මේක ලියන්න මට හිතුනේ දඬු වැට පැනලා නවදැලිහේන බ්ලොග් එකට ගිහින් කියවපු කතාවක් හින්දා .. බඩ ඉරිඟු පුච්චලා කන එකේ මගේ මතකය වේදනාත්මක උනේ මේ සිද්ධියෙන් පස්සේ... කාලෙකට පස්සේ අමුතුම විදියකට ලියවෙන බ්ලොග් එකක් ඒක... ස්වාභාවික පරිසරයත් එක්ක ඉන්න ආස උනත්, ඒකට ඉඩක් නොලැබෙන අපි වගේ අයට කියවලා හරි ඒ වින්දනය විඳින්න ඉඩ ලැබෙන එකත් ලොකුදෙයක් කියලා හිතෙනවා...