Monday, November 18, 2013

“අ යන්න අම්මා ”වෙනුවට ” A for Apple ” කියවන්න කාලේ හරි වගේ...


පහුගිය ටිකේ ලියන්න කියලා හිතෙන දේවල් මහ ගොඩක් තිබ්බා.. ඒත් ලියලා මොනා කරන්නද කියල හිතිලා අතෑරලා දාපු ඒවා ගොඩට ඒ ටිකත් නිකම්ම වැටිලා තිබ්බෙ.. ඒ අතර තිබ්බ එකක් අද ඇදලා ගත්ත ටිකක් හිනා වෙන්නත් එක්ක... මේ ටිකේ සිරියස් ගන්න දේවල් වැඩියිනේ... හි හි

පහුගිය දවසක අපේ ඔය බ්ලොග් ලියන්නෙක්ම නිකමට කතා කර කර ඉන්න ගමන් කිව්වා පොඩි එකාට අකුරු කියවන එකක් ගැන... එතකොට තමයි මට මේක මතක් උනේ.. මං ඉතිං එයාගෙන් ඇහුවා දැං පොඩි එකාට කියවන්නෙ සිංහල හෝඩියද, ඉංග්‍රීසි හෝඩියද කියලා.. හි හි... 


ෆොටෝ එක ගූගල් එකෙන් සර්ච් කරලා හොයාගත්තෙ... ඒකත් ‌බොහොම අමාරුවෙන්... 

අපේ නෑනගෙ පොඩි එකා ඉන්නවනෙ.. තාම අ‌වුරුදු 2ක් විතර.. දැං නං ඉතිං වචන කතා කරන කාලේ.. හැබැයි මට නං එයා කියන ඒවයින් කාලක්වත් තේරෙන්නෙ නෑ.. පොඩි උන් හිටපු ගමන් ඒලියන් භාෂා වලින් කතා කරනවනෙ... මෙයා කතා කරන්නෙ මරු විදියට... ඔන්න වචන දෙකක් කිව්වොත් එකක් සිංහල.. එකක් ඉංග්‍රීසි... පොඩි මස්සිනා එයාට පොඩි මාමා.. අපේ මහත්තයා ලොකු මාමනෙ.. එයාට කියන්නෙ බිග් මාමා .... හි හි

ඒත් පොඩි උන්ට එකපාරට භාෂා දෙකක් කියලා දීලා අපි කරන්නෙ වැරැද්දක්ද කියලා මට වෙලාවකට හිතෙනවා... ඉංග්‍රීසි ඉගෙන ගැනීම අත්‍යාවශ්‍යයි... ඒත් සිංහල ??? ඔය එදිනෙදා කතා කරගන්න ගානට පුලුවන් උනාම ඇතිද...???

අපේ පොඩ්ඩෙක් ඉන්නවා දැං ඉන්ටනැෂනල් ස්කුල් එකක ඉගෙනගන්නෙ.. පොඩි කාලෙදි එයාට සිංහල කතා කරන්න එච්චර උනන්දු කළේ නෑ එයාගේ අම්මලා.. ඉතිං ජීවිතේම ලංකාවෙ ඉඳලත්, සිංහල කතා කරන මවුපියන්ගේ දරුවෙක් වෙලත් එයාට සමහර සිංහල සාමාන්‍ය වචන පවා තේරුම් ගන්න බෑ.. තාම අවුරුදු 10ක් විතර නිසා එයා ටක් ගාලා අහනවා Can u say it in English කියලා... ඒක එයා පොෂ් කමට කරන දෙයක් නෙවෙයි... ඇත්තටම එයාට කොච්චර ඒ වචන ඇහුනත් තේරුම් ගන්න බෑ.. විශේෂයෙන් වෙලාව, එහෙම නැත්තං ගානක්, බඩුවක මිල වගේ දේවල් එහෙම කියද්දි ඉංග්‍රිසියෙන්ම කියන්න ඕනෙ එයාට... එයාගේ අම්මලා නං තාමත් හිතන්නෙ ඒක හොඳ දෙයක් කියලා.. සමහර වෙලාවට ඒක එහෙම වෙන්න ඇති.. ඒත් මට එහෙම හිතන්න බෑ... 

පොඩි කාලෙදි තමයි භාෂාවල් කටට හුරු වෙන්නෙ... අපේ එක නංගි කෙනෙක්ව පොඩි කාලේ බලාගත්තෙ දෙමළ ගෑණු කෙනෙක්.. මේ කෙල්ල අවුරදු 10දි දෙමළෙන් පිළිගැනීමේ කතාවක් කළා දෙමළ වචන ගානට උච්ඡාරණය කරලා... මට නං ඇත්තට දෙමළ කොච්චර ඉගෙන ගත්තත් ඒ වචන උච්ඡාරණයෙදි ටිකක් අවුල් යනව... ඉංග්‍රීසි වලටත් ඒ කේස් එක තියෙනව.. සිංහල වගේ ඒ භාෂා කටට හුරු නෑ... 

ඒත් මුලදිම ඉංග්‍රීසිය කටට හුරු උනාම සිංහල උච්ඡාරණයෙදි වෙනසක් වෙනව දැනිලා නැද්ද කාටවත්.... හරියට ජීවිතේම පිටරට හැදිලා ලංකාවට ආපු කෙනෙක් සිංහල කතා කරනවා වගේ... ආ.. ඔව්.. කට්ටිය තමං පොෂ් කියලා පෙන්නන්නත් එහෙම කරනවා තමා... මං කිව්වෙ එහෙම නෙවෙයි... ඇත්තටම සිංහල දෙවනි භාෂාව විදියට ඉගෙන ගත්ත ළමයෙක්ට සිංහල හරියට කතා කරන්න වෙනම මහන්සියක් ගන්න වෙනවා... ඉතිං මවු භාෂාව සිංහල වෙච්ච ළමයෙක් එහෙම අමුතු විදියකට සිංහල කතා කරන එක හරි කියල මට හිතන්න බෑ... 

වෙලාවකට මට හිතෙනවා අපි ඉංග්‍රීසිය ඔලුව උඩ තියන් ඉන්නවා වැඩිද කියල... අපි ළමයින්ට සිංහලට වඩා ඉංග්‍රිසි උගන්නන්න උත්සාහ කරන්නෙ එයාලගෙ අනාගතය වෙනුවෙන්මද කියලා... එහෙම නැත්තං අපිට සමාජයේ එක පැලැන්තියක් අනුකරණය කිරීමේ බලවත් ආසාව හින්දද කියලා... මධ්‍යම පන්තියෙ අයට ඉහල පැලැන්තියට කිට්ටු වීමේ බලවත් ආසව හින්දද කියලා... 

මම ඉංග්‍රීසි ඉගෙන ගත්තෙ දෙවනි භාෂාව විදියට... මට සුද්දෙක් වගේ ඉංග්‍රීසි කතා කිරීමේ හැකියාව කවදාවත් තිබ්බෙ නෑ... දැං පාවිච්චි වෙන්නෙම නැති නිසා ඉංග්‍රීසි කතා කිරීමේ හැකියාව නැත්තටම නැති වෙලා තියෙන්නෙ... හැබැයි ඉංග්‍රිසි බෑ කියලා මං පස්ස ගැහුවෙ නං නෑ කිසි තැනකදි... දන්න විදියට කතා කළා.. එහෙම වෙලාවට මං දිහා නෝණ්ඩියට බලපු අය ඕනෙ තරං හිටියා... තමන් ලොකුයි කියලා හිතං ඉන්න ඕනෙ දෙයක්, නැති කෙනෙක් දිහා පල් එකට බලන එක අපේ ජාතියෙ පුරුද්දනෙ... ඒක නැති කරන්න බෑ... මගේ තියෙන පැහැදිලිම අත්දැකීම තමයි ලංකාවෙ කෙනෙක් එක්ක ඉංග්‍රීසියෙන් කතා කරනවට වඩා සුද්දෙක් එක්ක ඉංග්‍රීසි කතා කරන එක ලේසියි කියන එක... සුද්දන්ට ඉංග්‍රිසි කියන්නේ ආභරණයක් නෙවෙයිනේ.. ඒක මෙවලමක් විතරයි... අපිට තමයි ඒක ආභරණයක් වෙලා තියෙන්නෙ... 

දැං මේක කියවන අයට හිතෙයි මට ඉංග්‍රීසි බැරි නිසයි මං මේ වැල්වටාරං, බහුභූත කියවන්නේ කියලා... වෙන්න ඇති.. සමහරු විට මට හොඳට ඉංග්‍රීසි පුළුවන් උනා නං මාත් ඒක ආභරණයක් කරගන්න ඉඩ තිබ්බ.. මොකද මාත් මේ සමාජයෙම ජීවත් වෙච්ච සතෙක් නිසා... ඒත් මට වැරැද්දක් පේනව මේ මං ඉන්න තැන ඉඳන් බලනකොට... ඒ ගැන මට තේරෙන විදියට තමයි මං මේ කිව්වෙ.. 

මට දැං තේරෙන විදියට නං තව ටික කාලයක් යද්දි අකුරු කියවද්දි පොඩි එකාව පැඳුරක් උඩ තියල, වටේට රස කැවිලි, සෙල්ලම්බඩු, පොත් පෑන් තියලා, ‌හෝඩි පොතේ ඉංග්‍රීසි හෝඩිය පෙරළලා අ යන්න අම්මා කියවනවා වෙනුවට A for Apple කියලා අකුරු කියවන ට්‍රෙන්ඩ් එකක් එයි... මේ යන විදියට හැබැයි ඒක තමයි වෙන්න ඕනෙ දේ... මොකද මුල් භාෂාව විදියට ළමයින්ට උගන්නන්නෙ ඉංග්‍රීසි උනාම ‌‌හෝඩිය කියවන්න ඕනෙත් පොතේ හැටියට ඉංග්‍රිසි නේන්නං... හි හි ... 

ප/ලි . මේකට හෝඩි පොතක ෆොටෝ එකක් හොයන්න කියලා සර්ච් එකක් දැම්මම මෙන්න ‌‌දෙයියො ටිකගේ නම් ටික එනවා හෝ ගාලා.. සරස්වතී, ගණ දෙවි, සුමන සමන් දෙවි, කද සුරඳු... ඔක්කොම කට්ටිය ඉන්නවා බොලේ.... දෙයියොන්ගෙ පිහිටෙන් හෝඩි පොත් නං හොඳට මාකට් වෙනවද කොහෙද... හි හි.. මං ෆොටෝ හොයන වැඩේ අතෑරලා දැම්ම... 

Monday, November 11, 2013

රූං පෙත්ත සහ ආගන්තුක සත්කාරය... CHOGM Style


මේ.... 

කට්ටියක් එනව ගෙදට්ට... 

මේ පරණ පුටු වල ඉඳගන්න දෙන්න පුළුවනෑ... 

දම්රෝ එකෙන් අලුත් සෝෆා එකකුයි, ඩයනින් ‌ටේබල් එකකුයි, පුටු ටිකකුයි ගේමු... 

කර්ට්න් ටිකක් මහගන්නත් ඕනෙ.. 

ඒ මිනිස්සු හොඳ තැන් වල මිනිස්සු... 

අපිත් ඒ ගානට ඉන්න එපැයි... 

නැත්තං අපිටනේ ලැජ්ජාව... 

හොඳ තැනකින් කෑම ඕඩර් කරමු.... 

McDonald හරි KFC හරි කෑම ඕඩර් කරමු... 

අපිටත් ඒවා තියෙනවා කියලා පෙන්නන්න එපැයි... 

සල්ලි නෑ තමයි අනේ... 

අපි ලෝන් එකක් ගහමු...  

ගිනි පොළියට හරි කමක් නැ... 

පස්සෙ ගෙවාගන්න බැරියැ... 

මෙහෙම චාන්ස් එකක් ආයිත් එන්නෙ නෑ නේ.... 

Wednesday, November 6, 2013

පොත් කියවිල්ල සහ පිස්සු කතා.... නොස්ටලොජියා සීන්....

වෙනදා වගේම සර්ච් එකක් දාලා පින්තූරෙ හොයාගත්තෙ... ඕනෙ නං කට්ටිය ඉමේජ් සර්ච් දාලා අලගිය තැන් වැල ගිය තැන් හොයාගන්නවා හොඳයි... හි හි... 
මේක ලියන්නම ඕනෙ කියලා හිතුනේ අපේ කකාගේ පරණ කතන්දරයක් කියෙව්වම... පොඩි නෙවෙයි ලොකු නොස්ටලොජියා සීන් එකක්... මම කලින් දවසකත් මගේ පොත් කියවීමේ පිස්සුව ගැන ලිව්වා.. හැබැයි මේ ටික ලියවුනේ නෑ වගෙයි මතක.. කොහොම උනත් අද මාත් කියන්න යන්නේ කකා වගේම කතන්දරයක් වෙන්න ඇති.. හැබැයි ටිකක් දිගයි... හි හි.. 

අපේ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නම පොත් කියවන්න පිස්සෝ කියලා තමයි තාත්තා මට කියන්නෙ.. ඒත් මට මතක ඇති කාලෙක අම්මා පොත් බදං කියෝනවා මට මතක නෑ... මං ඉපදෙන්න කලින් ගෙදර තිබ්බ චිත්‍රකතා පත්තර ටික නං ගිනිතිබ්බා කියලා තාත්ත කියනවා... මං ඇහුවම ඒ ඇයි කියලා හැමෝම කිව්වලු ඒවා ළමයින්ට හොඳ නෑ කියලා... අනිත් එක අම්මට මං ඉපදෙන්න ඉන්න කාලේ ඔය වගේ ඒවා කියවන්න දෙන්න එපා කියලා තාත්තගේ නෑයෝ කිව්වලු... මං එදත් කිව්වා ඒක මහ පිස්සු වැඩක් කියලා.. අදත් කියන්නේ ඒකමයි.. මොකද කිව්වොත් අම්මගේ පොත් පත්තර කියවීමෙ ආසාව මට එහෙම පිටින්ම ඇවිත් තියෙන නිසා.... 

සමහර විට ඒකට තාත්තගේ පොත් කියවීමේ ආසාවත් එකතු වෙලා මගේ මේ පිස්සුව හැදෙන්න ඇති.. මොනා උනත් මං මේ කියන්නේ මට හැමදේම අම්මගෙන් එන්න ඇති.. හැබැයි අම්මට වඩා තදට මට ඇවිල්ලා තියෙන්නෙ පොත් කියවිම සහ ලිවීම... ඒ කියන්නේ ඒ දෙන්නටම පොදු එකම ලක්ෂණය ඩබල් වෙලා මට ඇවිල්ල... හි හි... 

පොඩි කාලෙ නෙවෙයි දැන් උනත් මට ඕනෙ දේකට එකපාරටම හිත යන්නේ නෑ.. ඒක ඇඳුමක් උනත්, වෙන දෙයක් උනත් ( කම්පියුටර් කෑලි සම්බන්ධව ඇරුනම) ... හැබැයි තාත්ත කියන විදියට තාත්තට ගොඩක්ම සන්තෝස වෙන විදියට මං හැසිරුනේ මට පොතක් ගෙනත් දුන්නමලු... මට මතකයි අවුරුදු 8දි විතර තාත්ත ඩේවිඩ් කරුණාරත්නගේ රොබින් හුඩ් පොත මට ගෙනත් දුන්න... තාත්ත පොත අතට දුන්නම මං ඒකත් අරං ගිහින් ඉඳගත්ත පුටුවෙන් නැගිට්ටෙ පාන්දර 2 වෙනකම් කියෝලා පොතම ඉවර කරල... 

අම්මගෙන් මට ඇවිත් තියෙන තව දෙයක් තමයි කනකොට පොතක් ඕනෙ වෙන එක... ඕක ගෙදර ඉන්දැද්දි මට තදට තිබ්බා.. පොත කියෝලා ඉවර වෙලා තමයි ඇඳෙන් නැගිටින්නේ... මට විතරක් නෙවෙයි.. අපේ මල්ලිටයි නංගිටයි දෙන්නටත් ඔය පුරුද්ද තියෙනවා... හැබැයි මං කවදාවත් දැකලා නෑ අම්මා එහෙම කරනවා... ඒකයි පුදුම වැඩේ කියන්නේ... අම්මා බඳින්න කලින්ලු ඒ පුරුද්ද තිබ්බෙ.. කොහොමත් අදටත් මං රස කෑමක් හම්බුනොත් කෙලින්ම උස්සගෙන කාමරේට ගිහින් ඇඳට වෙලා පොතක් පෙරළගෙන තමයි කන්නෙ.. පුටුවක ඉඳගෙන කෑවට මට ඒක හරියට රස විඳින්න බෑ... අපේ මහත්තයා කොච්චර බැන්නත් ඒ පුරුද්ද අතෑරගන්න මට බෑ... 

පොත් කියවිල්ල ගැන කකා කියලා තිබ්බ දේ ගැන කල්පනා කරද්දි මං කල්පනා කළා මට එහෙම වෙලා නැත්තේ ඇයි කියලා... මාත් ඔය බර බර පොත් කියෙව්වා පොඩි කාලේ ඉඳලම... අපේ අම්මයි තාත්තයි දෙන්නගෙන් අමාරැ වචන ඇහුවා කියලා මට මතකක් නෑ... මං හිතන්නේ මගේ කියවිල්ල ගොඩක්ම වැඩි නිසා මට අමාරු වචන එන්න නැතුව ඇති... එහෙම නැන්තං මං එහෙම ඒවා ඇහුවම අම්මයි තාත්තයි හිනාවෙලා නිකං ඉන්න ඇති... 

කො‌ෙහාමත් මං පොඩි කාලේ කරපු ගොන් වැඩ වලට කට්ටියම එකතු වෙලා තාමත් මතක් කර කර හිනා වෙන හැටියට මට හිතෙන්නේ ඒවටත් කට්ටියම එකතු වෙලා හිනාවෙන්න ඇති කියලා.. හි හි... 

අපේ තාත්ත අම්මට ගෙනත් දුන්න පොතක් තිබ්බා හෙළු කඳුළු මුහුදට එක් උනාදෝ කියල.. ඕක හංගලා තිබ්බෙ අම්මගේ අල්මාරියෙ.. මං ඕක හොරෙන් කියෙව්වෙ අවුරුදු 13දි විතර.. මට නං ඒකෙ අර තහනම් වැඩක් හොරෙන් කරනකොට තියෙන ආතල් එක වගේ දෙයක් මිසක් වෙන අමුතු දෙයක් තිබ්බේ නෑ.. මොකද තාත්ත මට කියවන්න ගෙනත් දෙන ට්‍රාන්ස්ලේෂන් වල ඒකෙ තිබ්බට වැඩිය ලිංගික චර්යා ගැන විස්තර තිබ්බා...මං ඊට වැඩිය පොත් ඒ වෙනකොට කියෝලා තිබ්බා.. මොන්ත ක්‍රිස්තෝ සිටුවරයා, කොලරා කාලේ ආලේ, ඊවා ලූනා එහෙම මං ඒ කාලෙත් කියවලා තිබ්බෙ කතාවෙ මෙලෝ හසරක් තේරුණේ නැති උනාට... හි හි.. ඒවයේ ඇතුලේ කතාව තේරුම් ගත්තේ ඒලෙවල් පන්තිවලදි ආයිත් කියෝනකොට.. 

මම 9 වසරේ ඉන්න‌ෙකාට මගෙන් එක කෙල්ලෙක් ඇහුවා දූෂණය කරනවා කියන එකේ තේරුම.. මං ඒ වෙනකොට මට ඒක තේරිලා තිබ්බ විදියට කිව්වා මේකයි කියලා.. අවුරුදු කීපයකට පස්සෙ මම දැනගත්තෙ මම ඒක එදා හරියටම කියලා දීලා තියෙනවා කියලා.. එහෙම කියලා දෙන්න මම ඒක තේරුම් ගත්තේ පොත් කියෝල තේරුම් ගත්ත‌ දේවල් වලින්මයි... මොකද ඉස්කෝලවල ඕව කියලා දුන්නයැ...  

කකා‌ෙග කතාවත් එක්කම මට මතක් උනේ මං පොඩි කාලේ අපේ ගෙදර පරිසරය ගැන... සල්ලි තිබ්බෙ නැති මට මතකයි... අපේ ගේ ලෑලි වලින් හදලා තිබ්බා කියලා මට මතකයි... අපේ තාත්තට හරියට කේන්ති යන නිසා මං තාත්තා ගෙදර නැති වෙන දවසට හරි කැමැත්තෙන් හිටියා කියලා මට මතකයි... ඒත් ඒ ඇරුනම අපේ ගේ මට හරිම නිදහස් පරිසරයක් තිබ්බෙ... අම්මා මාත් එක්ක හරියට කතා කරනවා... ගොඩක් වෙලාවට තාත්ත ගෙදර එන්නෙ මං නිදාගත්තම.. උදේට තාත්ත වැඩට යනකොටත් මං නිදි.. ඒත් තාත්ත ගෙදර ඉන්න දවසට තාත්ත හරි ජොලි... කොස්සක් අරන් ගිටාර් ගහනවා... පොඩි රබානක් තිබ්බා, ඒක ගගහා සින්දු කියනවා... ( අපේ තාත්තට සින්දු කියන්න බෑ... හි හි) ආනමාලු ගෙඩියක් කටවල් දෙකට කාලා දානවා... පොල් ගෙඩිය එකපාරින් බිඳිනවා... මාව බයිසිකල් පද්දනවා... මට අවුරදු 7ක් වෙනකම් ඔය සිද්ධිය තමයි... මට මතක විදියට ඒ කාලේ තාත්ත එච්චරම කේන්ති ගත්තේ නෑ.. පස්සෙ තමයි කේන්ති ගැනීම වැඩි උනේ.. 

අවුරුදු 13 විතර වෙද්දි මට ගෙදර නීති තිබ්බා කියලා මතකක් නෑ... කොහොමත් ඉස්කෝලෙ යන කාලේ මගෙන් එච්චර කරදරයක් තිබ්බේ නෑ අම්මලට... ඔය ඉඳලා හිටලා කොල්ලෙක් ගැන කතාවක් ගෙදට්ට ආරංච් උනොත් ඇරෙන්න... ඒත් ඉතිං ඕවට වත් අපේ අම්මා මට බැන්‌ෙන නෑ නේ.... රණ්ඩු නං තිබ්බා.. ඒවා සාමාන්‍යයි නේ.. හැබැයි ඕනෙ එකක් අහන්න පුළුවන් කම තිබ්බ මට... අම්මයි තාත්තයි දන්න විදියට මට කියල දුන්න.. ඒක නරකයි කියලා විතරක් කියන්නේ නැතුව ඇයි ඒක නරකයි කියලා කියන්නේ කියන එකත් මට ‌තේරෙන විදියට කියලා දුන්න... අදටත් ඒ පුරද්ද මට තියෙනවා... අපෙ තාත්තත් එක්ක දේශපාලනේ කතා කරන්න පටන් ගන්නේ මම තමයි හැමදාම... ඊට පස්සේ හැමෝම සෙට් වෙනව ... මං ෂේප් වෙනව.. හි හි

මට හිතෙන්නෙම අපේ ගෙදර ඒ නිදහස මට තිබ්බේ අපේ අම්මයි තාත්තයි තරුණ අය නිසා සහ අපේ ගෙදර වයසක අය හිටියේ නැති නිසා කියලා... ඒ කිවවේ අපේ ගෙදර අපි හතර පස් දෙනා විතරයිනේ... ( පහ කිව්වේ නංගි.. ඒ හොල්මන අපේ ගෙදරට සෙට් උනේ මට 16දි විතර..) 

ආච්චිලා ආපු දවසට හයියෝ කරදරේ.. ( හැබැයි අනිත් ළමයින්ගේ ආච්චිලා එක්ක බලනකොට නං මගේ ආච්චිලා දාහෙන් සම්පනයි.. ඒකත් කියන්න එපැයි..)

මොකද්ද ළමයෝ ඔය ඇඳන් යන්න හදන එක...

ඇයි මක් වෙලද මේකට... මං වෙනදටත් පන්ති අඳින්නෙ මේක තමයි... ( කොට සායක් ඇදන් ක්ලාස් දුවන්න හදනකොට..)

කොහෙද ළමයෝ මෙච්චර වෙලා ගියේ...  

ඇයි ආච්චි.. කෝච්චිය ආපු වෙලාවට තමයි ආවේ... ( ඉස්කෝලෙ ඇරිලා එනකොට..හැබැයි මේක නං කළාතුරකින් වෙන්නෙ..)

මොකද්ද ළමයො ඔය ඉඳගෙන ඉන්න හැටි.. 

ඇයි මක් වෙලාද ඉඳගෙන ඉන්න හැටියට.. ( අපේ සාලේ තිබ්බ දිග පුටුවෙ දිගෑදිලා ටීවී බලනකොට..)

මොකද්ද ළමයෝ ඔය කෑම කන හැටි..”

අයියෝ ආව්චි.. වද නොදී යන්නකෝ කන්න දීලා...” ( පොතක් පෙරළගෙන ඇඳේ බඩ ගාගෙන, තුන් දෙනා තුන් පැත්තට වෙලා බත් කන කොට.. මේක කියන්නේ තුන් දෙනාම එකපාරට..හි හි) 

ළමයෝ ඔය ටීවී එකේ එල්ලිලා හිටියා ඇති.. ගිහින් පොතක් පතක් බලාගන්නෙ නැද්ද...” 

උදේ ඉඳන් පොත් බල බල තමයි හිටියේ ආච්චි.. ( ඉස්කෝලෙ දවස් වලට..)

මොකද්ද ළමයෝ මේ කාමරේ හැටි.. පොත් මේසේ වනසලනේ.. 

කොහොමත් මගේ කාමරේ ඔහෙම තමයි ආච්චි... ( පොත් ටික වනසලා තියෙනකොට විතරයි මට ලේසියෙන් හොයගන්න පුලුවන්.. පිළිවෙලට අස් කරපු දාට මොකක් හරි ඕනෙ දෙයක් හොයන්න මේසෙම පෙරළන්න ඕනෙ.. අල්මාරියටත් ඒ සෙතේමයි...) 

ළමයෝ..  කාමරේ අස්සෙම රිංගලා ඉන්නෙ නැතුව කුස්සියට ගිහින් අම්මට උදවු වෙන්නකෝ.. 

මං පොල් ගාලා දීලා ආවේ ආච්චි...  ( මං ඒ කාලේ අම්මට උදව්වකට කියලා කළේ පොල් ගාලා දීපු එක විතරයි... ) 

දැන් ඔ‌ෙහාම ඉඳලා කසාදයක් බැන්දම අගේට හිටී.. 

හයියෝ .. මං බඳින්නේ නෑ ආච්චි... මොන කරදරයක්ද මන්දා... ( ඇත්තටම කො‌ෙහාමත් අවුරුදු 22ක් විතර වෙනකම් මං බඳින්නෙ නෑ කියලමයි හිටියේ... හි හි) 

මේ ළමයින්ව කොහොම හදනවද මන්දා මුන් දෙන්න..

අම්මෙ ඔය ළමයට කෑ ගහන්න එපා... දැන්නෙ ගෙට ගොඩ උනේ.. ( අම්මලා මුකුත් කරන්නෙ නැති තැන අම්මත් එක්ක එල්ලෙන්න හදන හැටි තමයි..) 

වැඩේ කියන්නේ ඔය ඔක්කොම කියන්නේ මටයි නංගිටයි විතරයි... මල්ලිට මුකුත් නෑ... මට ඒ කාලේ ඉඳලා යකා නඟින එක වැඩක් ඕක තමයි... 

මං එදා ඉඳලම හිතන දෙයක් තමයි අනේ අම්මේ මගේ ළමයින්ට නං ආච්චිලගේ වදේ දෙන්නෙ නෑ කියලා... හි හි... අපේ අම්ම ගැන මට එච්චර ගානක් නෑ.. එයා තාමත් කෙල්ල වගේ... (තාත්ත තමයි ෂුවර් නැත්තෙ..) හැබැයි අපේ නැන්දම්මා නං තාම 70 දශකේ... අනිත් එක පරණ විශ්වාසයන් ගැන ගොඩක් හිතන කෙනෙක්.. අපේ අම්ම මට එදත් කිව්වෙ ඔයාලගේ ළමයි ඔයාලට ඕනෙ විදියට හදාගන්න කියලා.. නැන්දම්මත් එහෙමයි කියලා තමයි කියන්නෙ.. බලන්න වෙන්නෙ හැදුවට පස්සෙම තමා... හි හි


ප/ලි - මේක ලියලා දැන් ටිකක් දවස්... අද පැයක් විතර කකාගේ පෝස්ට් ලිස්ට් එක පෙරළුවා මේක ලියන්න හේතු භූත උන පෝස්ට් එක හොයන්න.. මොන.... ඒකෙ තියෙන පෝස්‌ට් ගොඩ අස්සෙ එක පෝස්ට් එකක් හොයනවා කියන්නෙ පිස්සු හැදෙන වැඩක්... බ්ලොගර් බාප්පත් උදේ ඉඳලා පිස්සු කෙලින හින්දා ඔන්න මෙදා පාර මං ලින්ක් දැම්මෙ නෑ... සොරි කකා....